Στη σκιά της μεγαλύτερης κρίσης που περνά η χώρα και της δυσκολότερης καμπής για το ΠΑΣΟΚ διενεργούνται σήμερα οι εσωκομματικές διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου. Η μοναδική υποψηφιότητα του Ε. Βενιζέλου ασφαλώς και όσον αφορά στο αποτέλεσμα δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις, αφού ήδη θεωρείται εκλεγμένος. Τα βλέμματα όλων στρέφονται και δικαίως στο μεγάλο στοίχημα του ΠΑΣΟΚ για τη σημερινή διαδικασία, που δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή του κόσμου. Η περίοδος είναι η χειρότερη για το ΠΑΣΟΚ, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι καταποντίζεται και ο νέος πρόεδρός του… δηλώνει τώρα «αρχίζουμε» σε μία προσπάθεια να αλλάξει το κλίμα.
Ένα κλίμα το οποίο είναι το πλέον αρνητικό για το κόμμα που άλλοτε ήταν ο υπερασπιστής των μη προνομιούχων και τα δυόμισι τελευταία χρόνια εξελίχτηκε στο μεγαλύτερο σταυροφόρο και υπερασπιστή του Μνημονίου με αποτέλεσμα να επέλθει η μετωπική σύγκρουση με όλα τα κοινωνικά στρώματα που μέχρι πρότινος το στήριζαν.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να παραμείνει «μαγαζί γωνία» ή εάν θα συνεχιστεί ο κατήφορος, έτσι όπως αποτυπώνεται τουλάχιστον στα γκάλοπ, και εκφραστεί και στην κάλπη.
Ο βασικός κορμός της εκλογικής του βάσης έχει ήδη απομακρυνθεί… και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα επιστρέψει όσα έξυπνα μοτό… και επικοινωνιακά τεχνάσματα και να μεταχειριστεί ο νέος πρόεδρος που φημίζεται για τη ρητορική του δεινότητα. Δεν είναι καθόλου εύκολο, διότι η πολιτική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ δεν αφορά μόνο στο Γιώργο Παπανδρέου. Αφορά στο σύνολο σχεδόν των ανωτάτων στελεχών και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι εξίσου πια ταυτισμένος μ’ αυτή την πολιτική. Ο Ανδρέας Λοβέρδος μάχεται διαρκώς πως θα εκφράσει καλύτερα το κόμμα του Μνημονίου και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με την Άννα Διαμαντοπούλου έχουν επίσης ταυτιστεί με πολιτικές που εάν μη τι άλλο «σφραγίστηκαν» με επώδυνα μέτρα.
Γι’ αυτό και η αλλαγή ηγεσίας δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Η μεγάλη πλειοψηφία των παραδοσιακών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ το εγκαταλείπει σταδιακά επειδή δεν το αναγνωρίζει πια ως εκφραστή της μεγάλης προοδευτικής παράταξης. Για αυτό και «φουσκώνουν» τα ποσοστά των υπόλοιπων κομμάτων που κινούνται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς από «πράσινους μέτοικους» που αναζητούν πολιτική έκφραση.
Το εάν τελικώς θα επιστρέψουν εξαρτάται από το πώς θα διαχειριστεί ο κ. Βενιζέλος και ευρύτερα το ΠΑΣΟΚ την επόμενη μέρα. Όχι φυσικά των εσωκομματικών εκλογών που ουδόλως ενδιαφέρει τους πολίτες αλλά των εθνικών εκλογών. Την ώρα της περισυλλογής και των ψύχραιμων πολιτικών αποφάσεων.
Η οικοδόμηση ενός προοδευτικού λαϊκού κόμματος εξουσίας είναι όπως επεσήμανε κάποιο έμπειρο πολιτικό στέλεχος στη στήλη ασύγκριτα δυσκολότερο έργο από την κατεδάφισή του. Το πρώτο το έκανε ο Ανδρέας το 1974, για το δεύτερο… έβαλαν το «χεράκι τους» πολλοί ειδικότερα τα δύο τελευταία χρόνια, όταν το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση επενδύοντας στην τακτική του κοινωνικού αυτοματισμού υπηρέτησε μία νεοφιλελεύθερη στρατηγική εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, αρνούμενο πεισματικά στο «βωμό της επίκλησης της σωτηρίας της χώρας» να υπηρετήσει κάθε προοδευτική στρατηγική εξόδου από την κρίση, όπως και κάθε πρόταση έγκαιρης προσφυγής στο λαό για να αποφασίσει ο ίδιος ποιά πολιτική πρόταση θέλει να επιλέξει.
Την υιοθέτηση αυτής ακριβώς της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής καλείται ο κ. Βενιζέλος να καταδικάσει. Θέλει όμως;
