Τον Αύγουστο ήταν το Μεσοπρόθεσμο και το άρθρο 37 που
έβαζε τις βάσεις, για να έρθει η δανειακή σύμβαση του προηγούμενου μήνα να
βάλει την οριστική ταφόπλακα στην εργασία.
Και όλα αυτά όχι γιατί αποτελούν πλέον ισχυρισμούς
μόνο των εργαζομένων ή των συνδικάτων αλλά διότι επιβεβαιώνονται από τα
στοιχεία όλων των ερευνών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Η
τελευταία έρευνα που παρουσιάστηκε χθες «Δείκτης Τάσεων Αγοράς Εργασίας» αναφέρει
ότι
κύμα
απολύσεων και μειώσεων αποδοχών αναμένεται να πλήξει την αγορά εργασίας στην
Ελλάδα τουλάχιστον το επόμενο εξάμηνο.
Τέσσερις
στις 10 εταιρίες δηλώνουν ότι θα
μειώσουν το προσωπικό τους, άλλες τόσες θα μειώσουν τους μισθούς, ενώ μόλις μία
στις 7 θα κάνει προσλήψεις.
Και
ενώ οι εταιρίες προχωρούν σε δύσκολες αποφάσεις για να αντιμετωπίσουν την
οικονομική ύφεση, μόνο μία στις δύο
δηλώνει αισιόδοξη για το μέλλον.
Και αυτά είναι μόνο η «αρχή» λένε ορισμένοι όχι
απαισιόδοξοι, αλλά γνωρίζοντες καλά το εργασιακό και επιχειρηματικό περιβάλλον
που και σε προηγούμενες εκτιμήσεις τους δεν έπεσαν έξω, αλλά ακούγονταν ως
υπερβολικοί.
Απροστάτευτοι πλέον οι εργαζόμενοι στη μέγγενη των
απολύσεων και των άγριων περικοπών στην καλύτερη περίπτωση, διότι το τελευταίο
διάστημα έχει γίνει της μόδας και η «εθελοντική
εργασία». Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι των νέων μέτρων και οι
περισσότεροι εργοδότες σπεύδουν να αξιοποιήσουν τα νέα «όπλα» για να
θωρακιστούν.
Είναι προφανές ότι για την τρόικα τα τελευταία μέτρα
αλλά και αυτά που προαναγγέλλονται είναι
το απαραίτητο συμπλήρωμα της αντεργατικής πολιτικής που θα μας φτάσει στους
μισθούς Ινδίας και Μπαγκλαντές. Θα ξεπεράσουμε και τα Βαλκάνια δηλαδή. Όλα πλέον συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση,
αφού δημιουργείται πρόσφορο πεδίο για την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας. Και
αυτοί που κυβερνούν σήμερα και δήθεν κόπτονται για την καταπολέμηση της
ανεργίας, της μαύρης εργασίας, αποδεικνύουν
με τις πράξεις τους και τους νόμους που ψήφισαν ότι εξυπηρετούν συμφέροντα
εντελώς αντίθετα από αυτά των εργαζομένων.
Η μόνη αποτελεσματική απάντηση σε αυτή την επίθεση
είναι μόνο η διαρκή επαγρύπνηση και η αντίσταση σε όσους πιστεύουν ότι
τελείωσαν με την εργατική τάξη.
Το
στοίχημα ξεπερνά πλέον την προσωπική ιστορία του κάθε ανέργου και της κάθε
άνεργης, του κάθε απλήρωτου και της κάθε απλήρωτης, του κάθε εργαζόμενου και
του κάθε συνταξιούχου που οδηγούν στον κοινωνικό εξευτελισμό.
Τα
ψίχουλα που πλέον με τη σφραγίδα του
Κοινοβουλίου μας επιτρέπουν να λαμβάνουμε ως αποδοχές… αντί να δημιουργήσουν
ενοχές σε εμάς πρέπει να «χρεωθούν» σε όσους τα αποφάσισαν και που τώρα χύνουν
κροκοδείλια δάκρυα, υποσχόμενοι ανάπτυξη και ανάκαμψη. Ποιος τους πιστεύει
όμως;
