Της Βάσως Κυριαζή
Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές από αυτή τη στήλη ότι η άσκηση ενδοοικογενειακής βίας είναι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό, που δεν προσφέρεται για αντιπολίτευση.
Μάλιστα επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να δομήσουν την κριτική τους το τελευταίο χρονικό διάστημα πάνω στις διαδοχικές γυναικοκτονίες, χθες το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έδωσε αναλυτικά στοιχεία.
Από την ανακοίνωση προκύπτει ότι την τελευταία εξαετία έχασαν τη ζωή τους από συζύγους ή συντρόφους 118 γυναίκες στην Ελλάδα.
Η πανδημία COVID-19 αποκαλύπτει περαιτέρω το ζήτημα ως μία έκτακτη ανάγκη που απαιτεί επείγουσα δράση. Σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους χώρους και από όλους τους ανθρώπους. Οι κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες της πανδημίας ωθούν δυσανάλογα τις γυναίκες και τα κορίτσια να ανέχονται επώδυνες καταστάσεις, ενώ ο κίνδυνος της βίας εναντίον τους εντείνεται.
Την ίδια όμως στιγμή δεν πρέπει να γελιόμαστε. Εκτός από τη βία κατά των γυναικών, υπάρχει και το αντίστροφο. Κακοποίηση και βία κατά ανδρών.
Απλά το γεγονός ότι οι γυναίκες, που αποκτούν φυσικά τραύματα, σε περίπτωση άσκησης βίας, είναι διπλάσιες στον αριθμό, σε σχέση με τον αριθμό των κακοποιημένων ανδρών από γυναίκες, έχει οδηγήσει στην επικέντρωση του προβλήματος της κακοποίησης μόνο στις γυναίκες.
Ενας όμως από τους βασικούς στόχους για μια κοινωνία δικαίου, ισοτιμίας, αλληλεγγύης και αρμονικής συνύπαρξης θα πρέπει να είναι η αυθεντική ισοτιμία, η προστασία των δικαιωμάτων και ο αλληλοσεβασμός και των δύο φύλων.
Ο οποιοσδήποτε ασκεί την οποιαδήποτε μορφή βίας απέναντι σε συνάνθρωπό του, ασχέτως φύλου, ηλικίας, θέσης, καταγωγής, χρώματος, σεξουαλικών προτιμήσεων, θρησκευτικής πίστης ή πολιτικών πεποιθήσεων θα πρέπει να αποδοκιμάζεται και να έχει τις ανάλογες συνέπειες. Η κοινωνία οφείλει όχι μόνο να μπορεί να προστατεύει και να περιθάλπει το κάθε θύμα, αλλά και να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα αποτροπής και, αν είναι δυνατόν, εξάλειψης αυτών των φαινομένων, είτε αφορούν σε γυναίκες, είτε σε άνδρες.
