Οι εργαζόμενοι για μία ακόμη φορά βγαίνουν σήμερα στους δρόμους. Παραμένουν πεπεισμένοι, νιώθοντας ήδη στο πετσί τους, τις επιπτώσεις της κρίσης, ότι τα νέα μέτρα δεν πρόκειται να δώσουν ώθηση προς τα εμπρός.Απλά θα επιταχύνουν την ανέχεια, οδηγώντας και άλλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού στη φτώχεια. Οι νεόπτωχοι άλλωστε αυξάνονται καθημερινά. Μαζί με τους ανέργους, απολυμένους και αναζητούντες εργασία που κάθε μέρα συρρέουν στα γκισέ του ΟΑΕΔ όχι για να αναζητήσουν νέα εργασία αλλά για να ανανεώσουν την κάρτα ανεργίας. Ελάχιστοι καταφέρνουν να εξασφαλίσουν νέα δουλειά, εάν απολυθούν. Και μετά το ταμείο ανεργίας συνεχίζουν παραμένοντας στον κατάλογο πλέον που είναι ατέλειωτος των μακροχρόνιων ανέργων.Το σημερινό συλλαλητήριο από το ΕΚΒ και την ΑΔΕΔΥ στην Πλατεία Ελευθερίας αποτελεί ακόμη μία έκφραση διαμαρτυρίας για όλα τα παραπάνω. Αποτελεί μία μορφή πάλης από αυτές που οι εργαζόμενοι χρόνια τώρα έχουν υιοθετήσει, πιστεύοντας ότι μόνο με αγώνες στο δρόμο μπορούν να διατηρηθούν κεκτημένα και να υπάρξουν διεκδικήσεις για κάτι καλύτερο.Στην παρούσα βέβαια συγκυρία, οι εργαζόμενοι αγωνίζονται όχι απλά για να διατηρήσουν κεκτημένα αλλά για να μην χάσουν και άλλα. Όλα αυτά που πέτυχαν να κατακτήσουν τα τελευταία 20χρόνια, χάνονται μέσα σε λίγους μήνες. Και όμως ακόμη υπάρχουν εργαζόμενοι που παραμένουν αγκυλωμένοι. Ίσως απογοητευμένοι και απελπισμένοι που βλέπουν δίπλα τους να καταρρέουν κλαδικές συμβάσεις, μισθοί, 8ωρα και θεσμικά δικαιώματα που μέχρι πρότινος ήταν αυτονόητα. Ίσως επειδή το συνδικαλιστικό κίνημα δεν εμπνέει όπως παλαιότερα γιατί αφενός οι κεντρικές ηγεσίες άργησαν να καταλάβουν ότι «χρησιμοποιούνται» από τα κόμματα και από την άλλη υπήρξαν παρατάξεις που «μεμονωμένα επιμένουν σε έναν ιδεολογικό προσανατολισμό μονόχνοτο που διχάζει αντί να ενώνει τους εργαζόμενους».Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε κάθε φορά στις πλατείες. Τρεις και τέσσερις συγκεντρώσεις σε κάθε πόλη που όμως δεν είναι αρκετές για να «φοβίσουν» το σύστημα αντίθετα το εξυπηρετούν και μάλιστα αφάνταστα στους στόχους που έχει βάλει, απαξιώνοντας θεσμούς και κινητοποιήσεις.Εάν ποτέ οι εργαζόμενοι καταλάβουν την πραγματική ισχύ της δύναμής τους, τότε ενδεχομένως θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι αυτοί που μπορούν να αλλάξουν πολλά. Αρκεί να το πιστέψουν. Αρκεί να θέσουν, ο καθένας ξεχωριστά, τη δική τους κόκκινη γραμμή με τον ωχαδελφισμό και τη βόλεψη. Κανείς δεν πρόκειται να αγωνιστεί για αυτούς εάν οι ίδιοι πρώτοι δεν αποφασίσουν να βγούνε μαζικά στους δρόμους. Άλλοθι και δικαιολογίες δεν υπάρχουν πλέον. Η ευθύνη παύει να είναι συλλογική αλλά ατομική. Ο καθένας συμμετέχει σε μία κινητοποίηση για τον εαυτό του και όχι για τους άλλους. Ας το καταλάβουμε αυτό πριν είναι ακόμη πιο αργά.
Ατομική η ευθύνη
