ΤΟΠΙΚΑ

Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτών εν μέσω πανδημίας- Επίκαιρα όσο ποτέ τα αιτήματά τους

παγκόσμια-ημέρα-νοσηλευτών-εν-μέσω-πα-599980

Στις 12 Μαΐου γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτικού Προσωπικού, προκειμένου να τιμηθούν οι νοσηλευτές για την ανεκτίμητη συμβολή τους σε κάθε κοινωνία.

Οπως πέρυσι, έτσι και φέτος, η συγκεκριμένη ημέρα γιορτάζεται υπό τη σκιά της πανδημίας του κορονοϊού και είναι ιδιαίτερα φορτισμένη, καθώς οι ήρωες με τις λευκές μπλούζες και τις μάσκες θέτουν εδώ και ενάμιση χρόνο την υγεία τους σε κίνδυνο, ώστε να διασφαλίζουν το αγαθό της δημόσιας υγείας.

Ρεπορτάζ: ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ

Η 12η Μαΐου καθιερώθηκε το 1965 ως Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων για να τιμήσει τη γέννηση της Φλόρενς Ναϊτινγκέιλ, το 1820, της Αγγλοϊταλίδας φιλάνθρωπου που θεωρείται η ιδρύτρια της σύγχρονης νοσηλευτικής, που ωστόσο, θεωρείται ένα από τα πιο υποεκτιμημένα και κακοπληρωμένα επαγγέλματα διεθνώς.

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ εν όψει της σημερινής ημέρας συνομίλησε με επικουρικούς και μόνιμους νοσηλευτές στο Αχιλλοπούλειο, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης, στις κλινικές, τους θαλάμους αρνητικής πίεσης, στη ΜΕΘ κορονοϊού.

Τα αιτήματά τους με αφορμή τη σημερινή μέρα είναι, μεταξύ άλλων, ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα μονιμοποίηση των επικουρικών, κ.α.

«Οταν έχεις στόχο, παλεύεις»

«Ολοι οι εργαζόμενοι στην Υγεία, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη κατάσταση δίνοντας την ψυχή μας. Καταβάλλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας στους ασθενείς. Είμαστε όλοι μια γροθιά γιατί έχουμε ένα στόχο. Να υπηρετούμε τον άρρωστο», επισημαίνει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο Θεόδωρος Μπατσίλας, επικουρικός νοσηλευτής ΤΕ.

Ο Θεόδωρος είναι 27 χρόνων, προσλήφθηκε στο Αχιλλοπούλειο τον Δεκέμβριο με σύμβαση ενός χρόνου και εργάζεται ως νοσηλευτής στη Β’ Κλινική covid. Όταν μιλάει για την εμπειρία του μέσα στην κλινική κορονοϊού αυτό που ξεχωρίζει ως κυρίαρχο είναι η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ασθενών και νοσηλευτών. «Μας βλέπουν σαν οικογένεια, διότι εκτός από εμάς και τους γιατρούς, δεν έχουν επαφή με τον έξω κόσμο. Αυτό και μόνο μας γεμίζει ευθύνη», θα σημειώσει.

Στη «ζώνη του πυρός», όπως λέει ο συνάδελφός του, επίσης επικουρικός, Φώτης Καραδήμας, 28 χρόνων, ο οποίος επίσης είναι νοσηλευτής ΤΕ στη B’ Kλινική κορονοϊού, με περισσότερα «ένσημα», αφού προσλήφθηκε με την φουρνιά εκείνων που πέρασαν το κατώφλι του Αχιλλοπουλείου τον Μάρτιο του 2020, όταν εκδηλώθηκε το πρώτο κύμα της πανδημίας.

Ο Φώτης είχε την ατυχία μάλιστα να νοσήσει από κορονοϊό μέσα στο νοσοκομείο την περίοδο του δεύτερου κύματος, πριν ακόμη ξεκινήσουν οι εμβολιασμοί. Ήταν όμως ασυμπτωματικός και δεν ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα, αφού μετά την υποχρεωτική καραντίνα επέστρεψε δριμύτερος στο πόστο του.

«Είμαστε μία πολύ δεμένη ομάδα. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ξέρουμε ότι έχουμε αναλάβει μία δύσκολη αποστολή. Είναι πρωτόγνωρες οι συνθήκες δουλειάς εν μέσω πανδημίας. Όμως είναι μονόδρομος να υπηρετείς τον ασθενή. Το ξέρεις από τη στιγμή που επιλέγεις αυτόν τον κλάδο», λέει.

Ο Φώτης και ο Θεόδωρος ήταν εξαρχής υπέρμαχοι του εμβολιασμού. Ήταν από τους πρώτους που εμβολιάστηκαν κατά του κορονοϊού.

Ως νέοι άνθρωποι που είναι μάλιστα, προτρέπουν όλους να εμβολιαστούν λέγοντας: «Το εμβόλιο είναι το μόνο «όπλο» που έχουμε για να τιθασεύουμε τον ιό. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όλοι αυτό. Δεν χρειάζεται φόβος. Με αίσθημα ευθύνης, είτε πρόκειται για νοσηλευτές, είτε πρόκειται για τους πολίτες, πρέπει όλοι να εμβολιαστούν».

«Οι εργαζόμενοι στην Υγεία είναι συνειδητοί και υπεύθυνοι κι όταν ξεκινούν τη βάρδια τους, αφήνουν πίσω τα προβλήματα που έχουν και αφοσιώνονται στην εξυπηρέτηση του ασθενή. Μπορεί να έχουν αφήσει πίσω ένα άρρωστο παιδί, έναν υπερήλικα γονέα μόνο του, αλλά βρίσκουν τα τεράστια ψυχικά αποθέματα και συνεχίζουν παρά τη σωματική και ψυχική κόπωση. Είναι αυτό που λέγαμε στην αρχή της πανδημίας ότι κανένας, μα κανένας δεν θα είναι ίδιος μετά από αυτό», επισημαίνει με τη σειρά της η Κατερίνα Τσαντίλη, μόνιμη νοσηλεύτρια, β’ υπεύθυνη στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού που επίσης δοκιμάστηκε στην περίοδο της πανδημίας, καθώς προέκυψαν κρούσματα σε ασθενείς.

Επρεπε να νοσηλευτούν σε προστατευμένο περιβάλλον και την ίδια στιγμή νοσηλευτές και γιατροί να πρέπει επίσης να προστατευθούν διότι εκτός από τους ίδιους, υπάρχουν και οι δικοί τους άνθρωποι που πρέπει να είναι θωρακισμένοι απέναντι στον ιό.

Για τους υγειονομικούς η σημερινή μέρα δεν είναι γιορτή και δεν θα γίνει ποτέ γιορτή. Θεωρείται μέρα τιμής και αγώνων όλων των μαχόμενων υγειονομικών, που παλεύουν καθημερινά.
Μπορεί να είναι κουρασμένοι από τα εξαντλητικά ωράρια και από τη διαρκή παρουσία στις μονάδες COVID, την ίδια στιγμή όμως νιώθουν την αίσθηση της προσφοράς.

«Οταν εργάζεται εν μέσω πανδημίας οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες. Ξέρεις όμως ότι έχεις να φροντίσεις ασθενείς που βιώνουν τον δικό τους Γολγοθά και αναλόγως «εξοπλίζεσαι» με δύναμη για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες των ασθενών», θα πει ο Μίλτος Μπλάτσιος, ετών 29, επίσης επικουρικός που προσλήφθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, το 2021, με σύμβαση ενός χρόνου, στο Αχιλλοπούλειο.

Μαζί με την Ηλιάνα Μπακατσή, επίσης νοσηλεύτρια που προσλήφθηκε στο νοσοκομείο τον Νοέμβριο του 2020, μέσα στο δεύτερο κύμα της πανδημίας, υπηρετούν στην Α’ Κλινική covid. Παρά τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που έχει το επάγγελμά τους είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτή την αισιοδοξία έχουν καταφέρει να την εμφυσήσουν και στους ασθενείς. «Όταν τελειώσει αυτός ο «πόλεμος» εμείς θα είμαστε εδώ. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Πολιτεία δεν θα μας ξεχάσει», λένε, περιμένοντας ότι θα υλοποιηθεί η δέσμευση που έχει δοθεί προφορικά από την πολιτική ηγεσία του υπ. υγείας για μονιμοποίηση όλου του επικουρικού νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού που βρέθηκε στις επάλξεις μέσα στην πανδημία.

Η Χρύσα Παλάγκα, είναι 18 χρόνια νοσηλεύτρια. Μόνιμη πλέον υπηρετεί στη ΜΕΘ κορονοϊού. Η εμπειρία της αποτέλεσε ατού για να μετακινηθεί στο πιο δύσκολο τμήμα ασθενών με κορονοϊό. Εκεί όπου νοσηλεύονται τα πιο σοβαρά περιστατικά.

Οι ασθενείς είναι διασωληνωμένοι σε μηχανήματα. Η αγωνία χτυπάει κόκκινο κάθε φορά που καταγράφει κάποιος επιδείνωση. Τα χαμόγελα και τα χειροκροτήματα όμως περισσεύουν… όταν κάποιος εξέρχεται της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας. «Αυτό το συναίσθημα της ανακούφισης και της ικανοποίησης ότι ένας άνθρωπος σώθηκε είναι η μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή», τονίζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ σημειώνοντας ότι οι νοσηλευτές καθημερινά ειδικά στην περίοδο της πανδημίας έχουν να «παλέψουν με τα θηρία», κατά το κοινώς λεγόμενο.

Οσο κι αν αναγνωρίζεται στα λόγια από το κράτος η αυταπάρνηση και οι αντίξοες συνθήκες, υπό τις οποίες καλούνται σήμερα να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες οι νοσηλευτές, η αναγνώριση αυτή θα έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, αν όλοι εκείνοι οι συνάδελφοι που προσλήφθηκαν στην πανδημία, παραμείνουν για να υπηρετήσουν το ΕΣΥ και μετά την πανδημία. Είναι εργαζόμενοι που καλύπτουν πάγιες ανάγκες και χρειάζονται», επισημαίνει εξάλλου η Μαρία Ακρίβου.

«Η σημερινή μέρα θυμίζει σ’ όλους μας την ανεκτίμητη προσφορά της νοσηλευτικής σε κάθε κοινωνία και ιδιαίτερα τώρα, όπου με την πανδημία η νοσηλευτική κοινότητα ανέλαβε δράση και ανταποκρίθηκε με αυταπάρνηση και επαγγελματισμό, με υπεράνθρωπη προσπάθεια, στηρίζοντας το ΕΣΥ και προκαλώντας τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη των πολιτών. Οι νοσηλευτές είναι η ραχοκοκαλιά της περίθαλψης και αξίζουν περισσότερα, διότι όλοι οι συνάδελφοι αγωνίζονται σε πολύ δύσκολες εργασιακές συνθήκες», κλείνει την κουβέντα μας η διευθύνουσα τη νοσηλευτική υπηρεσία Κατερίνα Χαρανά.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου