Το ζήτημα της ατομικής ευθύνης του καθενός απέναντι στον διπλανό του, στην οικογένειά του και ευρύτερα στην κοινωνία αντιμετωπίστηκε με χαλαρότητα από πολλούς
Της Βάσως Κυριαζή
H κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει. Η ανακοίνωση χθες των νέων μολύνσεων κορονοϊού αποτέλεσε πραγματική ψυχρολουσία για όλους. Λοιμωξιολόγοι, κυβέρνηση, υπουργείο Υγείας και πολίτες τα «είδαν όλα», αφού κανείς δεν περίμενε εν καιρώ lockdown και με τη μισή χώρα σε στενό κλοιό μέτρων να ανακοινώνονται 2.353 μολύνσεις και 422 διασωληνωμένοι.
Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Επειδή ο γιαλός δεν είναι στραβός, το πρόβλημα έγκειται στη συμπεριφορά της κοινωνίας.
Για να είμαστε ακριβείς, στη συμπεριφορά τμήματος της κοινωνίας, που επιμένει να αδιαφορεί για τους κινδύνους της πανδημίας, επιμένει να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του περιορισμούς και μέτρα, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να βρισκόμαστε πάλι ενώπιον πανελλαδικού λουκέτου.
Τα περιθώρια εφησυχασμού έχουν άλλωστε εκλείψει από καιρό. Οι επιστήμονες έχουν μέρες τώρα που κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου. Προειδοποιούν ότι οι δύσκολες μέρες δεν έχουν περάσει και πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να σημειωθεί ανάφλεξη.
Αν ορισμένοι πιστεύουν ότι το λένε για να μας φοβίσουν, δυστυχώς δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Πράγματι η συμπεριφορά του ιού μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι αν υποτιμηθεί, η κατάσταση αντί για καλύτερα θα πηγαίνει χειρότερα.
Μετά τις χθεσινές ανακοινώσεις του ΕΟΔΥ, δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος, που να έχει αμφιβολία για το πόσο έχει δυσκολέψει πλέον η κατάσταση.
Δεν ξέρουμε αν είναι το τρίτο κύμα ή όχι, όπως και να’ χει πάντως θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για επιβολή σκληρών μέτρων. Θα μου πείτε, είναι δυνατόν να την πληρώσει όλη η επικράτεια για ορισμένους ανεγκέφαλους;
Εδώ που φτάσαμε ενδεχομένως να γίνει και αυτό, αν δεν θέλουμε να θρηνήσουμε νέα εκατόμβη νεκρών, όπως τον περασμένο Νοέμβριο και αν επιπλέον δεν θέλουμε να δούμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας να καταρρέει.
Μας δόθηκαν πολλές ευκαιρίες, όμως τα αυτογκόλ διαδέχονται το ένα το άλλο.
Τη χαλαρότητα πληρώνουμε τώρα. Σκεφτείτε ποια θα ήταν η εικόνα, αν δεν είχαν αρχίσει οι εμβολιασμοί.
Το πάθημα δεν μας έγινε μάθημα. Το πισωγύρισμα στις μαύρες μέρες του Νοεμβρίου είναι γεγονός και τα περιθώρια στενεύουν διαρκώς επικίνδυνα.
Το ζήτημα της ατομικής ευθύνης του καθενός απέναντι στον διπλανό του, στην οικογένειά του και ευρύτερα στην κοινωνία αντιμετωπίστηκε με χαλαρότητα από πολλούς.
Τώρα επανέρχεται υπό μορφή επιβεβλημένης ανάγκης να γίνει ύστατη προσπάθεια να μπει φρένο στον ανεξέλεγκτο ιό. Για να γίνει όμως, πρέπει να σταματήσουν και οι ανεύθυνες συμπεριφορές. Στο χέρι μας είναι.
