Τελικά
δεν έχω καταλάβει πώς είναι δυνατόν την ίδια ώρα οι Ευρωπαίοι να συμπάσχουν στο
δράμα που βιώνει ο ελληνικός λαός και στις θυσίες που κάνει και την ίδια στιγμή
να συνεχίζουν τους εκβιασμούς και τις απειλές περί χρεωκοπίας.
Μας
έχουν κάνει μπαλάκι και μας παίζουν πλέον όπως θέλουν. Απαιτούν εκτός από την
ουσιαστική και την τυπική παράδοση της χώρας στα κελεύσματά τους και προς αυτή
την κατεύθυνση κάνουν ό,τι μπορούν για να μας ξευτιλίσουν.
Τη μία
μέρα είναι ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, την άλλη ο Ολλανδός, προχθές ο Φιλανδός και ίσως αύριο ο Ιταλός. Κάθε μέρα,
κάθε λεπτό, κάθε ώρα μία δήλωση ή ένα τηλεγράφημα που φέρνει τα πάνω κάτω σε τέτοιο βαθμό που
χρηματιστήρια καταποντίζονται, οικονομίες αποδιαρθρώνονται και όλοι γενικώς
τρέχουν.
Και
ακόμη περισσότεροι οι πολίτες που επειδή δεν ξέρουν τι γίνεται «πίσω από τις
κουρτίνες» και στο παρασκήνιο, χάνουν κάθε φορά την ψυχραιμία τους, περιμένουν
να συμβεί το χειρότερο και γενικώς βιώνουν κάθε μέρα το «μαρτύριο της σταγόνας».
Είναι
δε τόσος ο παραλογισμός που όπως που έλεγε φίλος της στήλης χθες σε πολλές τράπεζες του Βόλου τις τελευταίες
μέρες, σπεύδουν καταθέτες για να σηκώσουν τα χρήματά τους διότι φοβούνται ότι
τις επόμενες μέρες κάτι θα συμβεί και τα χρήματά τους θα γίνουν αέρας…
Κάποιοι
μάλιστα διηγήθηκαν μπροστά στα γκισέ ότι έπαθαν πανικό ακούγοντας τον
πρωθυπουργό την Κυριακή στη Βουλή να επισημαίνει ότι μόνο εάν ψηφιστεί η
δανειακή σύμβαση και ψηφιστούν τα μέτρα δεν θα υπάρχει πρόβλημα με τις καταθέσεις.
Άντε μετά από αυτό να καταλάβει ο κάθε πολίτης ότι εάν είναι να γίνει το κακό ή
έτσι ή αλλιώς δεν γλυτώνουμε με τίποτα… τη χρεοκοπία.
Είναι
ωστόσο και αυτό ένα δείγμα του πανικού που έχει κυριεύσει το μεγαλύτερο κομμάτι
του ελληνικού λαού.
Όπως
και το χθεσινό παρ’ ολίγον τραγικό περιστατικό με το ζευγάρι των υπαλλήλων του
ΟΕΚ που ήθελε να βάλει τέλος στη ζωή του, επειδή κλείνοντας ο Οργανισμός θα
βρεθεί στο δρόμο με δεκάδες οικογενειακά προβλήματα και υποχρεώσεις ή οι
αποκαλύψεις της ΠΟΕ- ΟΤΑ ότι το τελευταίο μήνα χάθηκαν τρεις δημοτικοί
υπάλληλοι εξαιτίας βεβαρυμμένων υποχρεώσεων που τους έφεραν τελικά σε
απόγνωση.
Μπορεί
να ακούγονται όλα αυτά υπερβολικά είναι όμως ανθρώπινα. Όπως ανθρώπινο
συναίσθημα είναι η απόγνωση για τους πολίτες που δεν έχουν πλέον να πληρώσουν
τη ΔΕΗ, το νερό, το τηλέφωνο ή να πληρώσουν τη θέρμανση, τα φροντιστήρια των
παιδιών και τα φάρμακα. Όλα τα παραπάνω δεν είναι μακρινά ως φαινόμενα απλά
πλέον καθημερινή πραγματικότητα την οποία ο καθένας μοιράζεται με τον εαυτό του,
αφού και οι διπλανοί πλέον σχεδόν τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν. Διαφέρει
μόνο η ένταση… και το γεγονός ότι απουσιάζει σε πολλές περιπτώσεις η ψυχραιμία.
Που τώρα είναι απαραίτητη όσο ποτέ.
