Η
χθεσινή μέρα ήταν πράγματι διαφορετική. Για ποικίλους λόγους. Κυρίως όμως διότι
από χθες έχουμε μπει σε μία εντελώς
πρωτόγνωρη τροχιά. Πού θα μας βγάλει δεν ξέρουμε, αυτό που θεωρείται σχεδόν
βέβαιο πάντως είναι ότι μέχρι το τέλος της διαδρομής αποκλείεται να φτάσουμε
όλοι και έτσι τουλάχιστον όπως ήμασταν μέχρι σήμερα.
Και
δεν είναι μόνο τα μέτρα που ψηφίστηκαν και ανατρέπουν πλέον τη ζωή μας αλλά το
γενικότερο σκηνικό που μας προδιαθέτει για το διαφορετικό σκηνικό που έχουμε
από χθες.
Πολιτικά
οι περισσότεροι εκτιμούν ότι πλέον μιλάμε για το τέλος της μεταπολίτευσης. Το
τέλος των κομμάτων έτσι όπως τα ξέραμε. Χρειάστηκαν δύο μνημόνια και μία
δανειακή σύμβαση ώστε κοινωνία, οικονομία και πολιτική να γίνουν κομμάτια και
θρύψαλα.
«Και
πού είσαι ακόμη…» μου έλεγε χθες έμπειρο πολιτικό στέλεχος που εδώ και πολύ
καιρό είχε προβλέψει πολλά από αυτά που σήμερα συμβαίνουν, μελετώντας
προσεκτικά όλες τις πολιτικές εξελίξεις.
Το
κλίμα πλέον είναι ρευστό όσο ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε σε
πολιτικό επίπεδο, τι θα γίνει αλλά και ούτε σε κοινωνικό.
Οι
μεγάλες συγκεντρώσεις που έγιναν προχθές -εάν εξαιρέσουμε τα επεισόδια και τους
βανδαλισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τις ειρηνικές διαδηλώσεις-
επιβεβαίωσαν ότι υπάρχει πλέον μεγάλη απόσταση… μεταξύ του λαού και του
σημερινού πολιτικού συστήματος και κυρίως των κομμάτων που στήριξαν και
στηρίζουν μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.
Το
γεγονός ότι προαναγγέλθηκαν εκλογές εάν μη τι άλλο δεν λύνει το πρόβλημα διότι
κανείς σήμερα δεν πιστεύει και ούτε είναι αφελής για πειστεί ότι οι εκλογές
μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Από τη στιγμή που η Βουλή ενέκρινε τα νέα μέτρα,
οι επόμενες κυβερνήσεις είναι δεμένες χειροπόδαρα και απειλούνται ανά πάσα
στιγμή με νέα μέτρα και ποινές εφόσον το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε δεν
προχωρήσει όπως πρέπει.
Αυτό
που ωστόσο είναι παράλογο και πραγματικά μπορεί να μας οδηγήσει σε ομαδική
παράκρουση είναι η διαπίστωση ακόμη και όσων ψήφισαν ότι και αυτό το πρόγραμμα…
δεν πρόκειται να μας σώσει αλλά αντίθετα θα μας βυθίσει περισσότερο.
«Πώς
είναι δυνατόν λοιπόν να ψηφίζει κανείς εκτιμώντας εκ των προτέρων… ότι δεν
οδηγεί πουθενά η νέα δανειακή σύμβαση» είναι το απλοϊκό ερώτημα που τίθεται και
που φυσικά δεν πρόκειται να πάρει απάντηση ποτέ, όπως δεν πήραν και όλα τα άλλα
ερωτήματα που τέθηκαν επί των προηγούμενων μνημονίων που τελικά πετάχθηκαν μαζί
με τις θυσίες μας στον κάλαθο των αχρήστων.
Δεν
λυπάμαι πλέον για το θρυμματισμένο πολιτικό σύστημα. Ο καθείς αναμετρήθηκε με
τη συνείδησή του και αναλόγως έπραξε. Λυπάμαι όλους εμάς που είχαμε εναποθέσει
τις ελπίδες μας σε ένα τελικά σύστημα που αντί να σηκώσει το γάντι στους
εκβιασμούς τους επέστρεψε στο λαό. Αυτόν
που προχθές πλημμύρισε το Σύνταγμα και όλες τις πλατείες της χώρας διεκδικώντας
να ακουστεί και τελικά εισέπραξε χημικά και δακρυγόνα.
