Το κόστος της υγειονομικής κρίσης, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, είναι πολύ μεγαλύτερο. Η «ένεση» θα πρέπει να είναι πλέον ενισχυμένη, ώστε να μπορέσουν η ελληνική, αλλά και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κρατήσουν όρθιες τις επιχειρήσεις και «ζωντανές» τις θέσεις εργασίας
Της Βάσως Κυριαζή
To γεγονός ότι χθες ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών παρουσίασε το προσχέδιο για το πώς θα αξιοποιηθούν οι πόροι από το Ταμείο Ανάκαμψης σε εθνικό επίπεδο δείχνει ότι τελικά η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε να βάλει επιτέλους το χέρι στην τσέπη και να προχωρήσει τη συμφωνία για την ενίσχυση ρευστότητας των κρατών μελών της για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της πανδημίας.
Δυστυχώς, παρά την πολιτική βούληση που εκφράστηκε εκ μέρους της Ενωσης εδώ και πολύ καιρό, η όλη διαδικασία έχει καθυστερήσει απίστευτα, με αποτέλεσμα ακόμη και οι πιο ισχυρές οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου να έχουν υποστεί σημαντική καθίζηση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που έχει προκαλέσει η πανδημία του κορονοϊού.
Δεν είναι τυχαίο πλέον ότι όλες οι χώρες πιέζουν, ώστε η πρώτη πολιτική απόφαση των ηγετών του προηγούμενου Ιουλίου να καταστεί εφαρμόσιμη εντός του χρονοδιαγράμματος. Δηλαδή, να μπορέσει να έρθει η προκαταβολή του Ταμείου Ανάκαμψης πριν από το δεύτερο εξάμηνο του 2021.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές, η Ευρώπη δεν βάζει το χέρι στην τσέπη ούτε για όσα έχει ήδη συμφωνήσει, δηλαδή αναφορικά με το πρώτο πακέτο, αυτό του προηγούμενου Απριλίου των 540 δισ. ευρώ, από το οποίο προς το παρόν δεν έχει έρθει ούτε… ευρώ στα δημόσια ταμεία όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών κρατών.
Για παράδειγμα, έχει λάβει η χώρα μας μόνο 2,5 δισ. ευρώ, τα οποία είναι κονδύλια που άλλαξαν χρήση και έγιναν μέτρα στήριξης αντί για επενδύσεις μέσω σχετικής έγκρισης του προηγούμενου Μαρτίου.
Επιπροσθέτως όλα τα μέτρα στήριξης που αποφασίστηκαν ήταν με τα δεδομένα του περασμένου Ιουνίου και Ιουλίου, πριν δηλαδή ακολουθήσει η μεγάλη ζημιά στον τουρισμό για τις χώρες, που το ΑΕΠ τους στηρίζεται στη βαριά βιομηχανία και πριν φυσικά το δεύτερο κύμα της πανδημίας και το δεύτερο ευρωπαϊκό lockdown. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι η συμφωνία για τη στήριξη των χωρών θα χρειαστεί σίγουρα να επανεξεταστεί με βάση τα νέα δεδομένα, διότι διαφορετικά θα είναι ξεπερασμένη από τα ίδια τα γεγονότα. Το κόστος της υγειονομικής κρίσης, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, είναι πολύ μεγαλύτερο. Η «ένεση» θα πρέπει να είναι πλέον ενισχυμένη, ώστε να μπορέσουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να κρατήσουν όρθιες τις επιχειρήσεις και «ζωντανές» τις θέσεις εργασίας.
