Το ελληνικό ζητούμενο…

το-ελληνικό-ζητούμενο-403290

Στην

ουρά για το πιάτο της ημέρας, στην ουρά για λίγα τρόφιμα, στην ουρά των γκισέ

σε τράπεζες, εφορίες και ΔΕΚΟ. Τελικά αυτές οι «ουρές» έχουν γίνει ο σύγχρονος

εφιάλτης της νεοελληνικής πραγματικότητας στη εποχή του μνημονίου.

Σε

μία εποχή που ένας συνάνθρωπός μας μόλις χθες στη Νέα Ιωνία άφηνε την τελευταία

του πνοή σε ένα παγωμένο σπίτι, όπου μόνο οι γείτονες και λίγοι φίλοι του

άνοιγαν την πόρτα για να του δώσουν τρόφιμα και να τον βοηθήσουν όπως μπορούν.

Η επιβεβαίωση για την αύξηση των αστέγων και απόρων στο Βόλο τρομάζει. Κάποτε

τέτοια θέματα αποτελούσαν υλικό συζήτησης για την Αθήνα και το εξωτερικό. Τους

τελευταίους μήνες είναι ένα σκηνικό που βλέπουμε δίπλα μας.

Στον περιβάλλοντα χώρο του Δημοτικού Θεάτρου

Βόλου, στα βαγόνια του ΟΣΕ στην Λαρίσης, στο πάρκο της Γρηγορίου Λαμπράκη και

στην οδό Αλμυρού, στην παραλία του Βόλου. Στις γωνιές των πολυκατοικιών. Στα

παγκάκια του Αγίου Νικολάου.

Σπίτι

τους πλέον είναι ο δρόμος.

Κοιμούνται σε αυτοσχέδια «σπίτια» από κούτες και χαρτόνια με τα οποία το έχει

δημιουργήσει. Η υγρασία και το κρύο τους «τρώνε» κάθε νύχτα, αλλά δεν μπορούν

να κάνουν διαφορετικά…

Οι

περισσότεροι είναι άνθρωποι περήφανοι, ευγενικοί μα και βαθιά μοναχικοί. Όταν

είσαι άστεγος, η μοναξιά είναι επακόλουθο, μου έλεγε μόλις προχθές ένας φίλος. Γι’ αυτό και πολλοί

από αυτούς δεν δέχονται τη στήριξη των υπηρεσιών. Έχουν διαμορφώσει

ένα δικό τους τρόπο ζωής, τον οποίο –

ασχέτως αν συμφωνούμε- είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε και εάν μπορούμε να

βοηθήσουμε ας το κάνουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όπως κάνουν οι Εκαβίτες…

γνωρίζοντας πλέον τους «θαμώνες» στις γωνιές του δρόμου, πολλές φορές τους

μεταφέρουν στο Νοσοκομείο για προσωρινή περίθαλψη. Για ένα πιάτο ζεστό φαγητό

και λίγες ώρες ζεστασιάς.

Και

μπορεί ορισμένοι να λένε: «Εμείς τι

φταίμε; Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και φτιάχνει την τύχη του μόνος του»

όμως τα πράγματα δεν είναι πλέον έτσι. Οι τύχες μας ορίζονται αλλού και εμείς

απλά «δεχόμαστε» τα επακόλουθα. Δεν βρίσκονται στο δρόμο πλέον μόνο οι άστεγοι

εξ επιλογής αλλά και αρκετοί που έχασαν τη δουλειά τους και το σπίτι τους. Και

σίγουρα την ελπίδα τους βλέποντας ότι τα αδιέξοδα διευρύνονται.

Δεν

είμαστε εμείς αυτοί που «ανακαλύψαμε» ξαφνικά την Αμερική. Ούτε που θα σώσουμε

τον κόσμο, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε να αγγίξουμε τις ευαίσθητες χορδές και

άλλων ανθρώπων και να βοηθήσουμε ανακουφίζοντας έστω και προσωρινά αυτούς που

δίπλα μας έχουν ανάγκη. Σήμερα είναι αυτοί, αύριο θα είμαστε εμείς. Η «μπόρα» που έρχεται άλλωστε δεν κάνει

διακρίσεις. Και όσοι νομίζουν ότι θα την αποφύγουν απλά διατηρούν περισσότερη

αισιοδοξία ενδεχομένως από εμάς που κάθε μέρα λόγω δουλειάς γινόμαστε μάρτυρες

απίστευτων ιστοριών. Καλή χρονιά με λιγότερη δυστυχία… το 2012. Αυτό πρέπει να είναι

το «ελληνικό ζητούμενο».

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου