Της Βάσως Κυριαζή
Οι περισσότεροι επιστήμονες ομονοούν ότι οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι οι πλέον κρίσιμες για την εξέλιξη του φονικού ιού. Οπερ σημαίνει ότι η δοκιμασία είναι μπροστά μας. Μπορεί η τάση να μην είναι ανησυχητικά αυξητική, αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα τελικά, αφού όπως έχει δείξει η πραγματικότητα, από τη μία στιγμή στην άλλη υπάρχουν τόσοι πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που μπορεί να λειτουργήσουν ώστε η κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου.
Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η Ελλάδα σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση μπορεί να λέει πολλά, μπορεί όμως και τίποτα. Αλλοι εκτιμούν πως δεν θα γλυτώσουμε από την κορύφωση και άλλοι πιο αισιόδοξοι πιστεύουν ότι τα προληπτικά μέτρα που ελήφθησαν πολύ νωρίς θα συμβάλλουν στον περιορισμό της διασποράς.
Σ’ αυτό το τελευταίο ελπίζουμε όλοι, γι’ αυτό και ο βαθμός συμμόρφωσης των Ελλήνων είναι τόσο υψηλός. Ναι, εμείς οι «τζαναμπέτηδες» με το μεσογειακό ταμπεραμέντο καταφέραμε μέχρι σήμερα, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο βαθμό, να τηρήσουμε όσα η Πολιτεία προστάζει για να μας προστατέψει.
Και ας βιώνουμε μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Ομως, όπως σε κάθε μεγάλη κρίση στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι μόνες ελπίδες είναι η ομοψυχία και οι ισχυροί δεσμοί αλληλεγγύης. Και η κατανόηση. Δεν έχει νόημα να τα βάλεις μ’ όσους ασφυκτιούν. Εχει όμως σίγουρα νόημα να προσπαθήσεις και αν μπορείς, να τους παρέχεις εναλλακτικές λύσεις που θα τους βοηθήσουν να αντέξουν τον εγκλεισμό.
«Περιμένοντας την επόμενη μέρα, οφείλουμε αν μη τι άλλο να επανακαθορίσουμε την ατομική και τη συλλογική μας ταυτότητα», μου είπε πριν από λίγες μέρες ένας καλός φίλος και δεν είχε άδικο.
Οπως δεν έχουν άδικο όσοι εκτιμούν πως μετά από αυτή την κρίση και όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα, πολλά πράγματα δεν θα είναι τα ίδια. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον όταν βρεθούμε ξανά να είμαστε πιο ώριμοι και πιο συνειδητοποιημένοι ως οντότητες. Αν κάτι μας έμαθε ο κορονοϊός είναι ότι δεν είμαστε άτρωτοι.
