Επρεπε να έχουν συνειδητοποιήσει από τις αποτυχημένες απεργιακές συγκεντρώσεις που κάνουν πως η πλειονότητα της εργατικής τάξης δεν συμμετέχει σε όσα συμβαίνουν στο όνομά της. Τα βλέπει, απογοητεύεται και απομακρύνεται
Δύο φορές σε έναν χρόνο επιχειρήθηκε να γίνει το συνέδριο της ΓΣΕΕ, όμως δεν κατέστη δυνατό. Τόσο στην Καλαμάτα, όσο και στη Ρόδο τα όσα διαδραματίστηκαν έχουν σημαδέψει το συνδικαλιστικό κίνημα με μελανά χρώματα.
Μπορεί τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στις κορυφές του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος να φανερώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο τη βαθιά κρίση που ταλανίζει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλα τα επίπεδα, την ίδια, όμως, στιγμή καταδεικνύουν και τις τεράστιες ευθύνες που έχουν παρατάξεις.
Οσοι δεν αντέχουν την αρχή της πλειοψηφίας, προσπαθούν να επιβάλλουν με το «έτσι θέλω» τις απόψεις τους, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αφενός με τη στάση τους ρίχνουν νερό στον μύλο των εργοδοτών και της εκάστοτε κυβέρνησης, αφετέρου ενισχύουν την αποστροφή των εργαζομένων προς τον συνδικαλισμό.
Από πέρυσι, λοιπόν, και αφού ματαιώθηκε το τακτικό συνέδριο και δεν εκλέχτηκε νέα διοίκηση, η ΓΣΕΕ λειτουργεί μέχρι σήμερα με προσωρινή διοίκηση, διορισμένη από το Πρωτοδικείο, με αποκλειστική αρμοδιότητα μόνο την πραγματοποίηση του συνεδρίου, ώστε να προκύψει νέα διοίκηση, η οποία θα προχωρήσει εν συνεχεία στη διοργάνωση του κανονικού συνεδρίου της Συνομοσπονδίας.
Η διορία, που έχει δώσει το δικαστήριο, λήγει στο τέλος του μήνα. Αν έως τότε δεν καταστεί δυνατό να γίνει το συνέδριο, απλά το δικαστήριο θα διορίσει νέα διοίκηση, πάλι «περιορισμένης ευθύνης», με εξάμηνο ορίζοντα, για να δοκιμάσει πάλι να κάνει εκλογικό συνέδριο.
Και πάει λέγοντας… αν το ΠΑΜΕ συνεχίσει αυτόν τον πόλεμο φθοράς, που το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι να συνεχιστεί το αδιέξοδο και η ΓΣΕΕ να μην μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες υπηρετώντας τον πραγματικό της ρόλο.
Κανένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της κρίσης δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το γεγονός ότι τα πράγματα έφτασαν ώς εδώ.
Ομως, εκείνοι που σήμερα έχουν σηκώσει τόσο «θόρυβο» επί της διαδικασίας, έπρεπε να έχουν συνειδητοποιήσει από τις αναιμικές απεργιακές συγκεντρώσεις που κάνουν πως η πλειονότητα της εργατικής τάξης δεν συμμετέχει σε όσα συμβαίνουν στο όνομά της. Τα βλέπει, απογοητεύεται και απομακρύνεται.
Δεν είναι λύση οι μηχανισμοί, ούτε οι ύβρεις περί «συνδικαλιστικής μαφίας» και τα δικαστήρια, που προκρίνουν διορισμένες διοικήσεις. Η αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να είναι μία νέα ματαίωση του συνεδρίου, επειδή το θέλει δυναμική μειοψηφία, που επιδιώκει να επιβάλλει τον στόχο της με κάθε μέσο, ακόμη και με τραμπουκισμούς, όπως έδειξαν τα γεγονότα σε Ρόδο και Καλαμάτα, στη λογική «ό,τι δεν ελέγχω, το διαλύω».
Αν μεθαύριο Τρίτη 25 Φεβρουαρίου δεν γίνει το συνέδριο, ο εκφυλισμός θα συνεχιστεί και το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα θα χρειαστεί πολύ δρόμο για να ανασυγκροτηθεί, κάτι που μόνο την εργοδοσία συμφέρει. Οπως τη συμφέρει και η σημερινή κατάσταση. Οι ευθύνες των παρατάξεων είναι τεράστιες. Καιρός να τις αναλάβουν.
