Και οι κινητοποιήσεις περνούν κρίση

και-οι-κινητοποιήσεις-περνούν-κρίση-191985

Οι «καλουπωμένες» κινητοποιήσεις δυστυχώς οδηγούν την πλειονότητα των εργαζομένων να μην ανταποκρίνεται στα όποια καλέσματα

Οι πανεργατικές απεργίες έχουν νόημα, όταν μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα και όταν η πίεση, που ασκούν στην εκάστοτε κυβέρνηση, έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή μέτρων ή ρυθμίσεων, που κατά την εκτίμηση των εργαζομένων στρέφονται σε βάρος τους.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια ο θεσμός της απεργίας φθίνει. Οχι γιατί δεν υπάρχουν λόγοι να διαμαρτυρηθούν οι εργαζόμενοι, αλλά κυρίως διότι υπάρχουν φορές που δεν πείθονται για τη σκοπιμότητα μίας κινητοποίησης.

Μόλις ένας στους 10 δημοσίους υπαλλήλους συμμετείχε στην τελευταία απεργία της ΑΔΕΔΥ με διεκδικητικό πλαίσιο ενάντια στο νέο ασφαλιστικό.

Στα ποσοστά της μικρής συμμετοχής καταγράφεται η αλλαγή της στάσης των εργαζομένων απέναντι στις κινητοποιήσεις, που προκηρύσσουν τα συνδικάτα, σε αντίθεση με το παρελθόν, που ήταν κατά πολύ υψηλότερα στο Δημόσιο.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον ιδιωτικό τομέα.

Αν εξαιρέσει κανείς τις μεγαλειώδης κινητοποιήσεις για τον νόμο Κατρούγκαλου τον Φεβρουάριο του 2016, που είχε νεκρώσει η χώρα, τα τελευταία χρόνια και οι απεργίες… περνούν κρίση.

Είτε υπό τον φόβο του «μεροκάματου», είτε γιατί δεν εμπνέονται από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, είτε για διαπιστώνουν ότι δεν έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα ως μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση, οι περισσότερες κινητοποιήσεις είναι αποτυχημένες.

Η «απεργία για την απεργία» αποτελεί πλέον τακτική παλαιότερων εποχών, για αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι όσα συνδικάτα το έχουν αντιληφθεί βρίσκονται ήδη σε αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων αντίδρασης, προκειμένου να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους.

Οι «καλουπωμένες» κινητοποιήσεις, δυστυχώς, οδηγούν την πλειονότητα των εργαζομένων να μην ανταποκρίνεται στα όποια καλέσματα, με αποτέλεσμα τόσο οι απεργίες, όσο και οι συγκεντρώσεις να διακρίνονται για την πλήρη σχεδόν αποτυχία τους και την άκρως υποτονική συμμετοχή κόσμου. Οσοι, μάλιστα, έχουν ζήσει την εποχή μεγάλων κινητοποιήσεων και των μαζικών συγκεντρώσεων μόνο θλίψη νιώθουν σήμερα βλέποντας μετρημένους στα δάχτυλα εργαζόμενους και συνδικαλιστές στις πλατείες. Στο κάτω – κάτω αν δεν μπορούν να διασφαλίσουν ότι θα υπάρχει δυναμική συμμετοχή, ας μην το ρισκάρουν. Με άδειες πλατείες είναι μαθηματικά βέβαιο πως η πλήρης απαξίωση δεν θα αργήσει να έρθει και θα έχει συνέπειες για όλους.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου