Παρακολουθώντας τις τελευταίες εβδομάδες τον δημόσιο διάλογο, που αναπτύσσεται τόσο για τις επικείμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό, όσο και για τον κατώτατο μισθό, καθώς επίκειται έναρξη διαλόγου για την αύξησή του, αυτό που έχει να επισημάνει κανείς είναι ότι κυρίως ως προς το περιεχόμενο των προτάσεων, που δημοσιοποιούνται, υπάρχουν πολλές στρεβλώσεις.
Δεν είναι δυνατόν κόμματα, τα οποία έχουν κυβερνήσει και τώρα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, να «πλειοδοτούν» σε ταξίματα.
Το ίδιο ισχύει και για συγκεκριμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις, οι οποίες με «όχημα» την επαναστατική τους ρητορεία θέλουν να οδηγήσουν εκ προοιμίου τα πράγματα σε σύγκρουση, αδιαφορώντας αν στο τέλος αποβεί σε βάρος των εργαζομένων, οι οποίοι όποτε ακολούθησαν «τυφλές συγκρούσεις», υποχώρησαν ατάκτως και άπρακτοι.
Η αξιοπιστία πολιτικής ή συνδικαλιστικής ηγεσίας δεν κρίνεται από τον μαξιμαλισμό, την αδιαλλαξία και από τα δήθεν φλογερά και στην ουσία «ξύλινα» συνθήματα. Κρίνεται από την ικανότητά της να διατυπώνει αιτήματα δίκαια, εφικτά και πειστικά, ώστε να έχει την ηθική στήριξη όχι μόνο των συνδικάτων που εκπροσωπεί, αλλά και των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων.
Πρωτίστως όμως η αξιοπιστία της κρίνεται από το πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι για τη μισθωτή εργασία, πόσο μεθοδικά προωθεί τα δίκαια και εφικτά αιτήματα και πετυχαίνει λύσεις. Σκοπός δεν είναι «ντε και καλά» η σύγκρουση, αλλά η δικαίωση των αιτημάτων αν όχι στο σύνολό τους, σε ένα μεγάλο βαθμό που θα βελτιώνει την ποιότητα ζωής των εργαζομένων.
Ποιος για παράδειγμα νέος εργαζόμενος δεν θα ήθελε να αμείβεται με 800 και 900 ευρώ με τον κατώτατο μισθό; Ποιος συνταξιούχος δεν επιθυμεί να λαμβάνει κατώτερη σύνταξη 1.000 ευρώ;
Αλλο όμως η διεκδίκηση και άλλο τι είναι εφικτό και μπορεί να εφαρμοστεί, με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα.
Αυτό πρωτίστως πρέπει να σκεφτούν όσοι είτε σε πολιτικό, είτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο σπεύδουν να κατακεραυνώνουν κάθε φορά τάχα τα κακώς κείμενα και αντί να εμφανιστούν ως υπερασπιστές δικαίων αιτημάτων των πολιτών, πωλούν ψεύτικες ελπίδες ακόμη και σε ανέφικτες διεκδικήσεις, μήπως και «τσιμπήσουν» καμία ψήφο παραπάνω, είτε στις επόμενες εθνικές εκλογές, είτε στις πρώτες επόμενες κάλπες που θα στηθούν σε κάποιο σωματείο. Αυτή η τακτική όμως έχει κοντά ποδάρια αφενός, αφετέρου δεν υπηρετεί τον πολίτη, αλλά κομματικές σκοπιμότητες, μακριά από τα συμφέροντα της πλειονότητας της κοινωνίας.
