Μεγάλο πράγμα για έναν καλλιτέχνη αυτό ειδικά, όταν έχει καταφέρει να τον αποκαλούν όλοι με το μικρό του όνομα. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας το είχε κατακτήσει με το σπαθί του
Μονοπωλεί από χθες το πρωί το απροσδόκητο φευγιό του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Οχι μόνο διότι επρόκειτο για έναν νέο άνθρωπο, που έφυγε από τη ζωή, αλλά διότι η πλειονότητα των πολιτών τον ένιωθε σαν ένα κομμάτι δικό της. Μεγάλο πράγμα για έναν καλλιτέχνη αυτό ειδικά, όταν έχει καταφέρει να τον αποκαλούν όλοι με το μικρό του όνομα. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας το είχε κατακτήσει με το σπαθί του.
Εμείς οι Βολιώτες το ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα. Ισως για αυτό και η απώλειά του να βαραίνει ακόμη περισσότερο τον Βόλο, τη Νέα Ιωνία, αλλά και όλη τη Μαγνησία, που υπεραγαπούσε και το διαλαλούσε παντού.
Οπως στη σκηνή, έτσι και στη ζωή του ήταν χειμαρρώδης. Ο,τι ένιωθε είχε έναν μοναδικό τρόπο να το εκφράζει. Από τα νικιώτικα αισθήματά του μέχρι τις απόψεις του για το πολιτικό γίγνεσθαι. Δεν ήταν δήθεν και αυτό το εισέπραττε ο κόσμος για αυτό και κατέκλυζε τις συναυλίες του. Για αυτό και τον αγαπούσε και κάθε φορά που έβγαινε στη σκηνή τον αποθέωνε με το πιο θερμό χειροκρότημα, που θα μπορούσε να αποζητήσει ως ηθική δικαίωση και ως αναγνώριση ένας καλλιτέχνης.
Δεν είχα τη χαρά να τον γνωρίσω, όπως πολλοί άλλοι Βολιώτες, από κοντά. Πολλά όμως από τα τραγούδια του μου κράτησαν πολλές φορές παρέα σε ευχάριστες, αλλά και δύσκολες στιγμές. Είχε έναν τρόπο μέσα από τα τραγούδια του να σε εκφράζει.
Κάπου γράφτηκε ότι σκοπός της ζωής δεν είναι να φτάσεις με ασφάλεια στον θάνατο. Είναι να ζεις τόσο καλά, ώστε ο θάνατος ή ο φόβος του θανάτου να μην μπορούν να σου στερήσουν τη χαρά. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μέχρι την τελευταία στιγμή τη «ρουφούσε» τη ζωή και έδινε ζωή με τα τραγούδια του. Ετσι θα ήθελε να τον θυμούνται όλοι. Για τη θλίψη που προκάλεσε η απώλειά του δεν υπάρχουν λόγια. Γράφηκαν και θα γραφούν πολλά τις επόμενες μέρες. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ίδιος θα ζει μέσα από τα τραγούδια του.
