Ηταν ένας από τους ελάχιστους επιζώντες της ναζιστικής θηριωδίας τον Δεκέμβριο του 1943 – Υπήρξε ένας μεγάλος αγωνιστής της ζωής μέχρι την τελευταία στιγμή
Xθες ήταν η πρώτη φορά που ο Γιάννης Μαστρονικολάου δεν «αντιστάθηκε» στον θάνατο. Εκλεισε τα μάτια του και έφυγε γαλήνια για το μεγάλο ταξίδι. Το όνομά του πλέον περνά στην ιστορία της Δράκειας μαζί με τους 118 ήρωες συγχωριανούς που έπεσαν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και θυσιάστηκαν στον βωμό της ελευθερίας την 18η Δεκεμβρίου του 1943.
Ο Γιάννης Μαστρονικολάου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 χρόνων. Μαζί με τον Σταύρο Ζερμπίνο ήταν οι τελευταίοι εν ζωή, μεταξύ των παιδιών που σώθηκαν την τελευταία στιγμή από τη ναζιστική φρίκη εκείνης της αποφράδας νύχτας τον Δεκέμβριο του 1943 στη Δράκεια Πηλίου, όπου «μαρτύρησαν» διά εκτελέσεως από τους Γερμανούς 118 άτομα.
Ο θάνατος του ανθρώπου – συμβόλου του αντιστασιακού αγώνα στην περιοχή της Δράκειας έχει προκαλέσει μεγάλη συγκίνηση στο Πήλιο αλλά και ολόκληρη τη Μαγνησία. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε ένας αγωνιστής της ζωής. Ασχολήθηκε με την αγροτική ζωή και ήταν πάντα ο προστάτης της οικογένειάς του, φροντίζοντας να μη τους λείψει τίποτα.
«Εφυγε σήμερα από κοντά μας ο Γιάννης Μαστρονικολάου που μαζί με τον Σταύρο Ζερμπίνο ήταν το ένα από τα δύο παιδιά που σώθηκαν την τελευταία στιγμή από τη ναζιστική φρίκη της 18ης Δεκεμβρίου 1943 στη Δράκεια Πηλίου. Καλό ταξίδι Μπάρμπα Γιάννη. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, όπως δεν ξεχνάμε και τους 118 συγχωριανούς σου» έγραψε χθες στα socialmediaεκ μέρους του Συλλόγου Ιστορίας και Μνήμης Εθνικής Αντίστασης ο Λάκης Αποστολάκης, έμπλεος συγκίνησης, αναγγέλλοντας τη θλιβερή είδηση.
Hκηδεία του θα γίνει σήμερα Παρασκευή στις 18.00 στον Αγιο Νικόλαο Δράκειας, όπου συγγενείς και φίλοι θα πουν το τελευταίο αντίο.
Τον στιγμάτισαν για πάντα εκείνες οι στιγμές
Οι εφιαλτικές στιγμές, που έζησε εκείνες τις δύσκολες μέρες της κατοχής, έμειναν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη του. Ο Γιάννης Μαστρονικολάου «μοιράστηκε» πολλές φορές εκείνες τις τραγικές ώρες και τα όσα βίωσε δημόσια. Πριν από 11 χρόνια μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ είχε περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια, βήμα – βήμα τις βασανιστικές ώρες που πέρασε μέχρι να βρει τον πατέρα του σκοτωμένο δίπλα σε άλλους πατριώτες της Δράκειας που «θέρισε» το εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά και για το πώς σώθηκε ο ίδιος και ορισμένα άλλα παιδιά.
«…Το βράδυ της 17ης Δεκεμβρίου οι Γερμανοί μπήκαν στο καφενείο της κάτω πλατείας και μας κλείσανε μέσα όλους όσοι ήταν εκεί. Μπούκαραν μέσα στο καφενείο με τα πιστόλια στα χέρια. Έγινε μια φασαρία, άνοιξαν τις πόρτες, μας βγάλανε όλους έξω από το κτίριο και μας πήγαν στο καινούργιο καφενείο. Καθίσαμε όλη νύχτα εκεί, παγωμένοι, νηστικοί. Στο καφενείο ήμασταν έξι παιδιά, εγώ ήμουν κρυμμένος κάτω από ένα μαρμάρινο τραπέζι. Με φωνάζει ο πατέρας μου και μου λέει: «Σήκω, Γιάννη, να πας στο σπίτι», «δεν πάω, πατέρα, πουθενά, φοβάμαι», του απάντησα. Ήταν 6:30 με 7:00, πριν την εκτέλεση όταν μας είπανε εμάς, τα μικρά, να φύγουμε. Στην πόρτα του καφενείου ήταν ο ανώτερος, ο λοχαγός των Ες Ες «με χρυσά γαλόνια και λέει καπούτ, που σήμαινε σκοτώστε τον. Ο άλλος Γερμανός όμως είπε να με αφήσουν. Πήγα σπίτι, κάθισα καμιά ώρα και μετά έγινε η εκτέλεση. Άκουγα τους πυροβολισμούς. Όταν τελείωσαν βγήκα να βρω τον πατέρα μου. Πήγα στα πτώματα και έπεσα μέσα μέχρι το πρόσωπο. Παντού είχα γεμίσει αίματα. Οι σκοτωμένοι ήταν ακόμα ζεστοί, καταλάβαινα τον σφυγμό τους, φοβερό θέαμα. Έψαξα να βρω τον πατέρα μου και δεν μπόρεσα, ήταν πατσιασμένος από άλλα πτώματα. Ήταν εκεί, πιο πέρα και άλλα παλικάρια σκοτωμένα, γιατί όποιον έβλεπαν στο δρόμο τον σκοτώνανε» είχε εξιστορήσει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, με βλέμμα σκοτεινιασμένο από τον πόνο που φέρνουν τέτοιες θύμησες.
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
