Μπορεί πολλοί να ήθελαν να πιστέψουν ότι η έξοδος από το ελληνικό πρόγραμμα θα σήμαινε το τέλος της κρίσης, όμως οκτώ μήνες μετά αυτό δεν έχει συμβεί.
Η φτωχοποίηση των 2/3 του ελληνικού λαού είναι γεγονός. Η φοροασφυξία των νοικοκυριών παραμένει στο «κόκκινο», η έλλειψη ρευστότητας επιμένει να κατατρώει τα «σωθικά» της πραγματικής οικονομίας και η απασχόληση έχει μετατραπεί σε εργασιακό Καιάδα για την πλειονότητα των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, που δίνει τη μάχη να παραμείνει ζωντανός με ενέσεις.
Η τυπική ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος δεν συνοδεύεται, τουλάχιστον προς το παρόν, από τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί. Το λένε όλες οι μελέτες. Το δείχνουν τα στοιχεία, το βιώνουν πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι πολίτες.
Μετά από 8 και πλέον χρόνια δεν έχουν δικαιωθεί οι προσπάθειες και οι θυσίες του ελληνικού λαού.
Οι απαιτήσεις των αδηφάγων δανειστών και μετά την έξοδο παραμένουν στο ακέραιο. Ακόμη και αυτές οι 120 δόσεις, που περιμένουν πώς και πώς οι επαγγελματίες, αλλά και φυσικά πρόσωπα για να ρυθμίσουν τα χρέη τους στα ασφαλιστικά ταμεία, επειδή το ζήτησαν οι δανειστές παραπέμπονται για μετά το Πάσχα. «Θα έρθουν», υπόσχεται τώρα η Κυβέρνηση, πακέτο μαζί με τη ρύθμιση για τις οφειλές στην Εφορία. Αν δεν προκύψουν και πάλι νέες ενστάσεις και αγκάθια στη συζήτηση με τους θεσμούς.
Αυτός ο παρεμβατισμός και μόνο διαψεύδει οικτρά όσους έσπευσαν να πουν ότι ανοίγει μία νέα σελίδα για τη χώρα.
Οταν όλες οι αποφάσεις εξαρτώνται από το «όχι» ή το «ναι» των δανειστών, ελέω της πρωτοφανούς δημοσιονομικής εξισορρόπησης και των υψηλών πλεονασμάτων που συμφωνήθηκαν, είναι προφανές ότι όσες ανάσες και να πάρουμε θα είναι αναιμικές.
Για αυτό και το κλίμα στην οικονομία παραμένει υποτονικό. Για αυτό και κάθε πρωτοβουλία που αναλαμβάνεται δεν δημιουργεί προϋποθέσεις πραγματικής ανάκαμψης.
Εχουμε δρόμο πολύ ακόμη μπροστά μας τελικά για να αναπνεύσουμε με τα δικά μας «πνευμόνια». Και ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστούμε πάλι δανεικό οξυγόνο.
