Σε μια χώρα με περιορισμένες δομές και θεσμούς προστασίας από τη φτώχεια, με επιδόματα ανεργίας για έναν το πολύ χρόνο, με την ίδια την ανεργία σε δραματικά επίπεδα, με τις συντάξεις αντιμετωπίστηκαν προβλήματα διαβίωσης. Υπήρχε φυσικά η ανάγκη εξορθολογισμού, κατάργησης προνομίων, περιστολής δαπανών, αποτελεσματικής διαχείρισης των πόρων κ.λπ.
Ομως δεν είναι προνόμιο η διασφάλιση ενός επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους ηλικιωμένους, τα άτομα με αναπηρία, τα μέλη της οικογένειας σε περίπτωση θανάτου του εργαζόμενου ή του συνταξιούχου.
Είναι απάνθρωπο να μετατρέπονται οι συντάξεις σε βοηθήματα, όταν πολύ περισσότερο είμαστε από τις χώρες με τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Ομως όσο δεν θα βλέπουν τις βασικές αιτίες του ασφαλιστικού προβλήματος, που είναι κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, η τσιμπημένη ανεργία, η μείωση των εισοδημάτων, η απουσία επενδύσεων, τόσο το πρόβλημα θα εντείνεται και πολύ σύντομα θα χρειάζονται νέες παρεμβάσεις για να σωθεί… και πάλι η κοινωνική ασφάλιση. Και όσοι καλλιέργησαν ελπίδες για περιορισμένες περικοπές στις συντάξεις, διαψεύδονται από την εξέλιξη των πραγμάτων.
Ο νέος τρόπος υπολογισμού και επανυπολογισμού των συντάξεων σύμφωνα με τον νόμο 4387/2016 με κατάργηση ή σημαντική μείωση της προσωπικής διαφοράς, η σημαντική μείωση των συντάξεων χηρείας και αναπηρίας κατά 30% περίπου κ.λπ.
Παράλληλα σύμφωνα με τους ειδικούς το επίπεδο των μελλοντικών συντάξεων δεν θα παραμείνει σε ποσοστά μόνο 20% χαμηλότερα των σημερινών. Ο λόγος είναι προφανής, γιατί οδηγούμαστε σε ένα ακόμη χαμηλότερο επίπεδο.
Με τις χαμηλές αποδοχές, οι οποίες καταβάλλονται στους εργαζόμενους, με χαμηλές εισφορές που καταβάλλονται από το 70% τουλάχιστον των ελεύθερων επαγγελματιών, με μεγάλα διαστήματα ανεργίας και ανασφάλιστης εργασίας, οι νέες συντάξεις είναι ακόμη χαμηλότερες. Και μπορεί για πολλά χρόνια η εξασφάλιση κατά έμμεσο ή άμεσο τρόπο ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για τους συνταξιούχους, συνεχώς βελτιούμενου, να έδωσε τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης, τώρα όμως η κατάσταση έχει φτάσει το μη περαιτέρω. Από τις 15 κάθε μήνα, οι συνταξιούχοι δεν έχουν στην τσέπη ούτε ευρώ.
Και ενώ ακόμη και με μειωμένες συντάξεις στηρίχτηκαν οικογένειες με παιδιά άνεργα και πολλές φορές με μοναδικό εισόδημα μια σύνταξη, σήμερα και αυτό αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Για αυτό και αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο καθημερινά οι οικογένειες, που εγκλωβίζονται στη φτώχεια και την περιθωριοποίηση. Και αν οι σημερινοί συνταξιούχοι μιλούν για συντάξεις φιλοδώρημα, οι εν δυνάμει θα είναι για κλάματα.
