Οταν σχεδόν 4 στους 10 εργαζόμενους έχουν καθυστέρηση στην καταβολή των αποδοχών τους για τουλάχιστον έναν μήνα και ταυτόχρονα 6 στους 10 υπέστησαν ή ανησυχούν για μείωση αποδοχών και 5 στους 10 νιώθουν ανασφάλεια για την εργασιακή τους θέση, είναι προφανές ότι το μέλλον της εργασίας φαντάζει δυσοίωνο
Η ανεργία και η αθέατη όψη της, ελαστική εργασία, υποαπασχόληση, είναι αποτελέσματα των μαζικών απολύσεων, της μη ανανέωσης συμβάσεων στο όνομα της κρίσης, των χιλιάδων λουκέτων. Είναι πλέον σαφές ότι επιδιώκεται η διάλυση κάθε έννοιας αξιοπρεπούς εργασίας και αμοιβών.
Η έρευνα του ΟΟΣΑ για την απασχόληση, που δημοσιοποιήθηκε μόλις πριν από λίγες μέρες, αποτυπώνει το βαρύ κοινωνικό κόστος, που αφήνει πίσω της η οικονομική κρίση. Ο Οργανισμός ξεκινά με την εκτίμηση ότι η επιστροφή των μακροχρόνια ανέργων στην αγορά εργασίας θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, ενώ προβλέπει ότι η απασχόληση θα παραμείνει κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερη από ό,τι ήταν πριν από την κρίση, τουλάχιστον έως τα τέλη του 2019. Πέραν αυτών όμως, ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει ότι και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της απασχόλησης στην Ελλάδα είναι πολύ άσχημα. Η εργασιακή ανασφάλεια είναι η υψηλότερη ανάμεσα σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ, ενώ οι συνθήκες εργασίας για τους Ελληνες είναι οι δεύτερες χειρότερες στις ανεπτυγμένες χώρες, καθώς ο μέσος εργαζόμενος αντιμετωπίζει πολύ υψηλές απαιτήσεις, αλλά έχει στη διάθεσή του πολύ λίγους πόρους για να τις ικανοποιήσει.
Κάπως έτσι η ανεργία λειτουργεί σαν μοχλός πίεσης και κατατρομοκράτησης των εργαζόμενων, προκειμένου να αποδεχθούν την πλήρη κατάργηση των συλλογικών τους συμβάσεων.
Και ενώ θα πρέπει πλέον να παλεύουμε για άλλα ζητήματα, αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα ξανά. Δουλειά για όλους, αξιοπρεπής διαβίωση, ανθρώπινες συνθήκες και μισθοί, που να καλύπτουν τις ανάγκες τους και όχι ψίχουλα.
Και άντε ένας εργαζόμενος έστω και κουτσουρεμένο έναν μισθό, λένε πολλοί, θα τον πάρει. Ο άνεργος τι έχει να περιμένει; Δεν είναι όμως έτσι και εάν ορισμένοι επιχειρούν να περάσουν ως αναγκαίο κακό αυτή τη λογική συνειδητά υπηρετούν μία απάνθρωπη λογική. Μία λογική που υπαγορεύει μισή ζωή, μισό μεροκάματο και κανένα όνειρο.
Όταν, λοιπόν, σχεδόν 4 στους 10 εργαζόμενους έχουν καθυστέρηση στην καταβολή των αποδοχών τους για τουλάχιστον έναν μήνα και ταυτόχρονα 6 στους 10 υπέστησαν ή ανησυχούν για μείωση αποδοχών και 5 στους 10 νιώθουν ανασφάλεια για την εργασιακή τους θέση, είναι προφανές ότι το μέλλον της εργασίας φαντάζει δυσοίωνο. Πόσο μάλλον των ανέργων, που, ελλείψει εθνικού σχεδίου αντιμετώπισης της ανεργίας, ξεροσταλιάζουν στον ΟΑΕΔ για να εξασφαλίσουν μία προσωρινή θέση απασχόλησης, ας είναι και με τα ελάχιστα.
