Το ότι βγήκαμε από το πρόγραμμα προσαρμογής είναι ένα βήμα. Βήμα όμως μετέωρο, που μπορεί να αποδειχθεί άλμα στο κενό ή πορεία στο άγνωστο με βάρκα μια φρούδα ελπίδα, αν δεν ληφθούν δραστικές πρωτοβουλίες, ώστε αυτό το βήμα να έχει συνέχεια και να υπάρξει αλλαγή πορείας
Για την ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, το τέλος των μνημονίων δεν ταυτίζεται με την έξοδο από την κρίση. Κάνοντας τον απολογισμό του 2018, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν μία εύκολη χρονιά. Και μπορεί το μνημόνιο να έφυγε, οι συνέπειες όμως των όσων έχουν υπογραφεί και τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας παραμένουν. Παραμένουν και συνιστούν πρόκληση, με μία κοινωνία που προ καιρού έχει εξαντλήσει τις αντοχές της και το τελευταίο που θέλει – ακόμη και για ψυχολογικούς λόγους – είναι να ακούει ότι η έξοδος από το μνημόνιο συνιστά και τέλος της κρίσης.
Αλλωστε τα δεδομένα αν δεν… αμφισβητούν την όποια αισιοδοξία, σε κάθε περίπτωση δεν επιτρέπουν εφησυχασμό…
Η φοροδοτική δυνατότητα των πολιτών που εξαντλείται, η κατάσταση της οικονομίας και των τραπεζών, αποτελούν – σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές – εστίες ισχυρού προβληματισμού για τη νέα χρονιά που μόλις ξεκίνησε.
Οι θυσίες και οι κόποι του ελληνικού λαού, επί εννέα συνεχή χρόνια, συνεχίζουν να τίθενται υπό διαρκή αίρεση και τα αποτελέσματά τους να παραμένουν ευάλωτα σε μια νέα κρίση.
Για αυτό και έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως αν δεν αλλάξουμε εκ βάθρων το κράτος, συνεχίζοντας τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, αν δεν αλλάξει επίσης το παραγωγικό μοντέλο και αν δεν συνδιαμορφωθεί ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος, θα ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος η χώρα να επιστρέψει σε τροχιά κρίσης.
Το ότι βγήκαμε από το πρόγραμμα προσαρμογής είναι ένα βήμα. Βήμα όμως μετέωρο, που μπορεί να αποδειχθεί άλμα στο κενό ή πορεία στο άγνωστο με βάρκα μια φρούδα ελπίδα, αν δεν ληφθούν δραστικές πρωτοβουλίες, ώστε αυτό το βήμα να έχει συνέχεια και να υπάρξει αλλαγή πορείας.
Η χώρα πρέπει να συνεχίσει τις αλλαγές για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες των καιρών και τις σύγχρονες προκλήσεις. Η δημοσιονομική προσαρμογή και τα πλεονάσματα στηρίζονται σε πήλινα πόδια. Στην υπερφορολόγηση και σε ένα παραγωγικό μοντέλο που δεν ανταποκρίνεται όπως απαιτείται στις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος, επηρεασμένο και αυτό από τις πελατειακές αντιλήψεις και πρακτικές, όπως οι θεσμοί και οι δομές. Χρειάζεται άμεσα παραγωγή νέου υγιούς πλούτου, που θα προσφέρει βιώσιμες θέσεις εργασίας.
Ετσι θα μπορέσει να πάρει μπροστά η μηχανή της πραγματικής οικονομίας.
