Αποτελεί δηλαδή μία διέξοδο για επιχειρήσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μία δύσκολη οικονομικά συγκυρία δραματικής πτώσης του τζίρου. Και μπορεί μεν να διασώζονται θέσεις εργασίας που είναι πλέον αρκετές, έστω και με μειωμένη συμμετοχή στην παραγωγή, όμως για τους εργαζόμενους αυτό είναι ιδιαίτερα σκληρό, καθώς οι επιπτώσεις της κρίσης συμπαρέσυραν όλες τις αμοιβές
Σε ένα από τα τελευταία δελτία οικονομικών εξελίξεων που εξέδωσε ο ΣΕΒ, σημειώνει ότι ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, υπογραμμίζοντας ότι η μερική απασχόληση αποτελεί αναγκαίο κακό και πως σε περιόδους ύφεσης, όπως αυτή που βιώνουμε ακόμη, η μερική απασχόληση γίνεται πολλές φορές αναγκαστική επιλογή και για τις επιχειρήσεις, αλλά και για τους εργαζόμενους.
Αποτελεί δηλαδή μία διέξοδο για επιχειρήσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μία δύσκολη οικονομικά συγκυρία δραματικής πτώσης του τζίρου.
Και μπορεί μεν να διασώζονται θέσεις εργασίας που είναι πλέον αρκετές, έστω και με μειωμένη συμμετοχή στην παραγωγή, όμως για τους εργαζόμενους αυτό είναι ιδιαίτερα σκληρό, καθώς οι επιπτώσεις της κρίσης συμπαρέσυραν όλες τις αμοιβές.
Μόνο όταν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει πραγματικά θα μπορέσει να υπάρξει μια αύξηση του κατώτατου μισθού και συνακόλουθα των μέσων αμοιβών, σε ποσοστό αντίστοιχο με τη βελτίωση της παραγωγικότητας, εκτιμά ο ΣΕΒ, που κακώς συνδέει το λειτουργικό κόστος με την ανταγωνιστικότητα.
Αν ήταν όμως έτσι τα πράγματα, η Βουλγαρία θα έπρεπε να είναι από τις πιο ανταγωνιστικές χώρες στην Ευρώπη, όμως δεν είναι. Ως εκ τούτου, καμία άποψη δεν είναι πανάκεια, όσο η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει με βάση μετρήσιμα στοιχεία την αισιοδοξία κάποιων πως με τα δύσκολα τελειώσαμε.
Δυστυχώς, παρά τις αλλαγές που επιχειρούνται, το τοπίο στην αγορά εργασίας παραμένει πολύ δύσκολο, καθώς μετά την κατάργηση όλων των προστατευτικών διατάξεων, έχει οδηγήσει σε τρομερά αδιέξοδα τους εργαζόμενους. Όχι τυχαία, αφού οι αποδοχές των εργαζομένων στην Ελλάδα είναι οι πιο χαμηλές.
Προσεγγίζουν μόνο το 65% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού μισθού των 15 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ενώ παρατηρείται υψηλός βαθμός παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας, καθώς το 1/5 του εργατικού δυναμικού απασχολείται ανασφάλιστο, γεγονός που ευνοείται σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο από τους εργοδότες, αλλά και από τους εργαζόμενους, οι οποίοι προκειμένου να έχουν ένα μεροκάματο αποδέχονται και τις χειρότερες ρυθμίσεις.
Με λίγα λόγια, σε όλες τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι βρίσκονται με «την πλάτη στον τοίχο», για αυτό και υποχρεώνονται να δεχθούν εργατοκτόνες ρυθμίσεις. Μέχρι πότε όμως;
