Οταν η πολυνομία έχει ως αποτέλεσμα ακόμη και για τα αυτονόητα να χρειάζονται πέντε και δέκα ερμηνευτικές εγκύκλιοι για να αποσαφηνιστούν ορισμένα σημαντικά θέματα, είναι προφανές ότι κάτι χωλαίνει
Εχουν περάσει τέσσερις μήνες από την τυπική έξοδο από τα μνημόνια, όμως το τέλος της κρίσης δεν το είδαμε ακόμη. Οι κοινωνικές αδικίες παραμένουν. Η φοροασφυξία των νοικοκυριών παραμένει στο «κόκκινο», η έλλειψη ρευστότητας επιμένει να κατατρώει τα «σωθικά» της πραγματικής οικονομίας και η απασχόληση για την πλειονότητα των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, που δίνει τη μάχη να παραμείνει ζωντανός με «ενέσεις», περνά καθημερινά από σαράντα κύματα.
Οι υποχρεώσεις της χώρας και μετά την έξοδο είναι πολλές. Η εποπτεία επί όλων των αποφάσεων και πολιτικών που εφαρμόζονται για αρκετά ακόμη χρόνια διαψεύδει ακόμη και τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις, ότι θα ξεφύγουμε εύκολα από τα «σαγόνια των δανειστών».
Την ίδια ώρα, παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις δυστυχώς η πραγματική ανάπτυξη δεν ήρθε. Μπορεί η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας σύμφωνα με τους πιστωτές μας να έχει βελτιωθεί σημαντικά και να έχει τεθεί σε «τροχιά εξυγίανσης», η εκτίμηση όμως αυτή προς το παρόν δεν αποτυπώνεται στην αγορά, ούτε στα νοικοκυριά.
Για αυτό και οι πολίτες έχουν δίκιο να παραμένουν δύσπιστοι. Όταν η ανάπτυξη εξαρτάται από τη βελτίωση των δημοσιονομικών συνθηκών με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, την αύξηση των επενδύσεων, την αύξηση των εξαγωγών, τη σύνδεση της παραγωγής με την καινοτομία και την ενίσχυση της απασχόλησης, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη.
Τους λόγους μπορεί να τους αναζητήσει κανείς σε αστοχίες, λάθη, παραλείψεις και εμμονές. Για την κυβέρνηση βέβαια ευθύνονται κατασκευασμένοι εχθροί, ΜΜΕ και κόμματα της αντιπολίτευσης, που «καλλιεργούν με τα ψεύδη τους εικόνα καταστροφολογίας». Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Έχει να κάνει με τους ρυθμούς χελώνας, με τους οποίους λαμβάνονται αποφάσεις που μπορούν να ενισχύσουν την επιχειρηματικότητα και με τον λανθασμένο τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το ίδιο το κράτος την έννοια της ανάπτυξης.
Όταν αντί να λύνονται τα χέρια των επενδυτών, «δένονται πισθάγκωνα», προκειμένου να κάνουν μία επένδυση και όταν η πολυνομία έχει ως αποτέλεσμα ακόμη και για τα αυτονόητα να χρειάζονται πέντε και δέκα ερμηνευτικές εγκύκλιοι για να αποσαφηνιστούν ορισμένα σημαντικά θέματα, είναι προφανές ότι κάτι χωλαίνει.
Στα λόγια ενδεχομένως όλα να φαίνονται εύκολα. Στην πράξη όμως τα πράγματα παραμένουν δύσκολα. Και γίνονται ακόμη δυσκολότερα όταν το ίδιο το κράτος αντί να κάνει πιο εύκολες τις διαδικασίες, προκαλεί «γόρδιους δεσμούς» που για να λυθούν χρειάζονται πολλές εργατοώρες.
