H όποια επιστημονική προσέγγιση για το ασφαλιστικό σύστημα δεν πρέπει να παραβλέπει ότι αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη δυναμική της οικονομίας και τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας
Ο νόμος Κατρούγκαλου που έφεραν οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το παραδέχονται πλέον ακόμη και μέσα στην κυβέρνηση ότι είναι άδικος.
Έχει οδηγήσει σε περαιτέρω φτωχοποίηση τους συνταξιούχους, που έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες περικοπές από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε.
Οι νέες συντάξεις που εκδίδονται μετά το 2016 με την εφαρμογή του νόμου είναι σοβαρά μειωμένες. Την ίδια ώρα έχει γίνει δραματική η κατάσταση των συντάξεων χηρείας, με τις πραγματικά κοινωνικά ανάλγητες διατάξεις του Νόμου. Το χειρότερο όμως είναι ότι οδηγεί σε αδιέξοδο το ασφαλιστικό σύστημα. Γιατί αντιστρατεύεται κάθε λογική ανταποδοτικότητας των εισφορών και δημιουργεί κίνητρα εισφοροδιαφυγής.
Πρόκειται για έναν άδικο νόμο, που εκτός όλων των άλλων δημιουργεί συνταξιούχους δύο ταχυτήτων, για αυτό και έχουν δίκιο όσοι επιμένουν ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά.
H όποια επιστημονική προσέγγιση για το ασφαλιστικό σύστημα δεν πρέπει να παραβλέπει ότι αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και τη δυναμική της οικονομίας.
Μίας οικονομίας που προχωρά όχι απλά ασθμαίνουσα, αλλά με by pass, με αποτέλεσμα μεταξύ των «θυμάτων» να είναι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, εκείνοι δηλαδή που καλούνται να «πληρώσουν το μάρμαρο».
Και λέμε να πληρώσουν, διότι, σύμφωνα με αναλογιστικές μελέτες που έχουν γίνει από το 2015 μέχρι το 2018, εξανεμίστηκαν σωρευτικά 18,1 δισ. €, λόγω της μετάπτωσης της οικονομίας από ανάπτυξη σε ύφεση.
Επιπλέον δεν θα πρέπει να παραβλέπεται ότι λόγω της υψηλής ανεργίας και της μη πληρωμής εισφορών τα έσοδα είναι στο «κόκκινο». Αναμενόμενο, διότι όσο η απασχόληση δεν αυξάνεται και όσο τα ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία παραμένουν μεγάλα, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αντίστροφη πορεία.
Αποδείχτηκε τελικά μοιραίο λάθος για το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας η εγκατάλειψη το 2015 της τότε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που είχε ξεκινήσει, αφού επρόκειτο για μία μεταρρύθμιση με την οποία αφενός συμφωνούσαν οι θεσμοί, αφετέρου σύμφωνα με τις εκθέσεις της Ε.Ε. διασφάλιζε τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Μια βιωσιμότητα που ο σημερινός νόμος επ’ ουδενί διασφαλίζει. Πολλώ δε μάλλον όταν ήδη έχει αρχίσει να «ξηλώνεται» με διαδοχικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και έπεται συνέχεια.
