Ο παραλογισμός της υπερφορολόγησης έχει φέρει στα όριά τους τις επιχειρήσεις, που είναι συνεπείς φορολογικά
Στην Ελλάδα μια νέα επιχείρηση – ηλικίας 2 ετών – καλείται να πληρώσει σε φόρους και εισφορές για τους εργαζόμενους κατά μέσο όρο το 50,7% των προ φόρων κερδών της. Πρόκειται για το έκτο υψηλότερο ποσοστό πραγματικής φορολόγησης στην Ευρώπη, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 40,3%. Πώς θα επιβιώσει αυτή η επιχείρηση; Στο ερώτημα η απάντηση έρχεται αβίαστα. Δεν θα μπορέσει, θα βάλει λουκέτο. Και δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας που θα βρεθεί στον δρόμο, αλλά και οι εργαζόμενοι που απασχολούνται σε αυτή.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο άλλωστε, ο παραλογισμός της υπερφορολόγησης έχει φέρει στα όριά τους τις επιχειρήσεις, την ώρα που η εισφοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, τα λουκέτα, η απόσυρση επαγγελματικής ιδιότητας από την αγορά, η μετανάστευση επιχειρήσεων και εργαζομένων συνεχίζουν να συνθέτουν ένα πολύ δυσάρεστο σκηνικό.
Αν σκεφτεί επίσης κανείς τον υπόγειο πόλεμο που δέχονται οργανωμένες επιχειρήσεις που υφίστανται τις επιπτώσεις της φορολογικής τους συνέπειας, καθώς ο ανταγωνισμός οξύνεται με άλλες επιχειρήσεις που καταφεύγουν στη φοροδιαφυγή και την αδήλωτη και απλήρωτη εργασία για να παραμείνουν όρθιες, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο αδιέξοδη.
Οπως κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τα νοικοκυριά. Γίνεται μάχη κάθε μήνα προκειμένου να πληρωθούν διάφορες υποχρεώσεις και χαράτσια, αφού ως επί το πλείστον μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι εκείνοι που δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα, με αποτέλεσμα να έχουν ήδη οδηγηθεί σε οικονομική εξόντωση.
Είναι όμως δυνατόν σε ένα ευνομούμενο κράτος να πιστεύει κανείς ότι τα δημόσια ταμεία μπορούν κάθε φορά να γεμίζουν… από μισθωτούς και συνταξιούχους ή από τις εναπομείνασες φορολογικά συνεπείς επιχειρήσεις, στις οποίες το ίδιο το κράτος δεν έχει φροντίσει να είναι συνεπής, με αποτέλεσμα να χρωστά τα «μαλλιά της κεφαλής του» σε τρίτους;
Για αυτό και από μήνα σε μήνα συσσωρεύονται νέα χρέη, εκτινάσσονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σε δυσθεώρητα ποσοστά και η απόγνωση μεγαλώνει.
