Τα περισσότερα ιδρύματα πλέον, ειδικά στον τομέα της παιδικής προστασίας, φιλοξενούν κατά κύριο λόγο παιδιά άπορων οικογενειών, δίνοντάς τους ελπίδες για μια καλύτερη ζωή
Η Πολιτεία χρόνια τώρα δεν λέει να το καταλάβει ότι τα ιδρύματα επιτελούν ένα σημαντικό φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο και ότι με τη δράση τους καλύπτουν ένα τεράστιο κενό του Κράτους Πρόνοιας που θα έπρεπε να υπάρχει.
ΕΝΦΙΑ και άλλοι φόροι τα τελευταία χρόνια αποτελούν μία μόνιμη «θηλιά» για τα ευαγή ιδρύματα, τα οποία ευτυχώς που υπάρχουν εν καιρώ κρίσης και συμβάλλουν στη στήριξη συνανθρώπων μας.
Διαβάζοντας για μία ακόμη χρονιά τα χρήματα που έχουν να πληρώσουν για ΕΝΦΙΑ και για τέλη κυκλοφορίας, από τη μία τρομάζει κανείς και από την άλλη δεν έχει παρά να εξάρει εκείνους τους ανθρώπους που κόντρα σε αντίξοες συνθήκες δίνουν καθημερινά τη μάχη για να τα κρατήσουν ανοιχτά.
Τα περισσότερα ιδρύματα πλέον, ειδικά στον τομέα της παιδικής προστασίας, φιλοξενούν κατά κύριο λόγο παιδιά άπορων οικογενειών, δίνοντάς τους ελπίδες για μια καλύτερη ζωή, αντιστρέφοντας την «κακιά» τους μοίρα και θωρακίζοντας το μέλλον τους σε μια κάθε άλλο παρά φιλική κοινωνία.
Οι αιτήσεις φιλοξενίας στα χρόνια της κρίσης έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, αντικατοπτρίζοντας την ανατριχιαστική σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Οικογένειες στο «χείλος του γκρεμού», που δεν έχουν τα απαραίτητα προς το ζην, δεν έχουν άλλη λύση από το να στείλουν το παιδί ή τα παιδιά τους σε ιδρύματα.
Και επειδή τα περισσότερα είναι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου δεν λαμβάνουν κανενός είδους κρατική ενίσχυση. Αποκλειστική πηγή εσόδων είναι η ακίνητη περιουσία των ιδρυτών τους και κάποιων δωρητών.
Κι όμως, αυτό η Πολιτεία δεν λέει να το καταλάβει και «πέφτει» σαν κοράκι πάνω στα έσοδά τους, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ειδικά αυτή την περίοδο καλύπτουν με τη δράση τους ένα τεράστιο κενό του Κράτους Πρόνοιας που θα έπρεπε να υπάρχει.
Αποτέλεσμα πολλά εξ αυτών να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ενώ αυτά που καταφέρνουν μέχρι στιγμής και επιβιώνουν στέλνουν σήμα κινδύνου σε κράτος και φορείς.
Μέχρι πότε μπορούν να αντέξουν όταν δέχονται τέτοια φορολογική επίθεση;
Η Πολιτεία οφείλει να απαντήσει σ’ αυτό. Όχι με ευχολόγια, αλλά με πράξεις, απαλλάσσοντάς τα από χαράτσια που θέτουν σε κίνδυνο τη λειτουργία τους.
Οι δωρητές, που σε κάθε ίδρυμα έχουν προσφέρει την περιουσία τους, χάρισαν τα ακίνητά τους για να υπάρχει ένα εξασφαλισμένο έσοδο για τους ηλικιωμένους που φιλοξενούνται σε αυτό, για τα παιδιά που διαμένουν σε ένα ορφανοτροφείο ή στο «Χαμόγελο του Παιδιού», όχι για να πληρώνονται φόροι και να κρατούνται ζεστά τα ταμεία του Κράτους.
