Η παιδεία, ο πρωτογενής τομέας, η επιχειρηματικότητα, οι νέες τεχνολογίες, η οικονομία, η αστική ανάπτυξη, η ενέργεια και όχι μόνο διαμορφώνουν ένα ενδιαφέρον πεδίο έκφρασης απόψεων για την ανάπτυξη. Αρκεί βέβαια να υπάρχει πολιτική βούληση. Υπάρχει;
Οποιος παρακολουθεί τις δύο τελευταίες μέρες τη συζήτηση στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων στη Βουλή για τον προϋπολογισμό αντιλαμβάνεται με πίκρα ότι όλοι μπορεί να ομονοούν ότι η ανάπτυξη είναι το μεγάλο ζητούμενο, προσεγγίζουν όμως το όλο θέμα από διαφορετική σκοπιά.
Κι όμως, στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, μια περίοδο που οι υφεσιακές πολιτικές έχουν προκαλέσει μεγάλη ζημιά, η συζήτηση για την ανάπτυξη είναι επιτακτική.
Μία συζήτηση που θα πρέπει να διαπνέεται από τις αρχές της αειφορίας και της βιωσιμότητας, ώστε να εξασφαλισθούν η αέναη ανάγκη, αλλά και επιδίωξη των συλλογικοτήτων και των ατόμων για οικονομική και κοινωνική βελτίωση, για πρόοδο και αναβάθμιση της ποιότητας ζωής.
Η ανάπτυξη της χώρας δεν μπορεί να είναι μία έκθεση ιδεών σε λευκό χαρτί με ελεύθερο θέμα και μάλιστα απόντων των παραγωγικών φορέων του τόπου. Είναι μια συνεχής και επίμονη προσπάθεια που θα πρέπει να εδράζεται στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου, στην αξιοποίηση των φυσικών και ανθρωπογενών πόρων του, της γεωγραφικής του θέσης, των δεξιοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού, στην προσπάθεια για την εξεύρεση των αναγκαίων πόρων και βέβαια τη διαμόρφωση μιας κοινής, συλλογικής αντίληψης για την πορεία του στο μέλλον.
Το πραγματικό ζητούμενο βέβαια για την Ελλάδα είναι η ανάπτυξη με δουλειές, καθώς η χώρα μας διατρέχει σοβαρό κίνδυνο τα επόμενα χρόνια να έχει μια αναιμική ανάπτυξη, χωρίς νέες θέσεις εργασίας. Και για να συμβεί αυτό χρειάζονται ιδιωτικές επενδύσεις με στόχο δηλαδή το κέρδος, που θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας και τα εισοδήματα.
Η υπερφορολόγηση και η αύξηση του λειτουργικού κόστους των επιχειρήσεων έχουν οδηγήσει την παραγωγή σε προφανές αδιέξοδο. Μετά από οκτώ χρόνια μνημονιακών προσαρμογών, η προοπτική ανάκαμψης φαντάζει δύσκολος στόχος, όσο παραμένει κεντρικό ζητούμενο η διάσωση το κράτους και η επιβίωση των τραπεζών, ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας θα συρρικνώνεται διαρκώς.
Χωρίς αποκλεισμούς, διακρίσεις, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες, αφήνοντας πίσω τις αδιέξοδες και φοβικές πολιτικές και την αδράνεια που οδηγούν τον τόπο σε μαρασμό και ύφεση βαθύτερη, η Κυβέρνηση οφείλει να κάνει πολλά βήματα μπροστά.
Η παιδεία, ο πρωτογενής τομέας, ο πολιτισμός, το φυσικό περιβάλλον, η επιχειρηματικότητα, οι νέες τεχνολογίες, η οικονομία, τα αναπτυξιακά προγράμματα, η καινοτομία, η αστική ανάπτυξη, η ενέργεια και όχι μόνον διαμορφώνουν ένα ενδιαφέρον πεδίο έκφρασης απόψεων για την ανάπτυξη. Αρκεί βέβαια να υπάρχει πολιτική βούληση. Υπάρχει;
