Πληθαίνουν όσοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, η οποία εξακολουθεί να εξασθενεί. Oι επιπτώσεις της μείωσης αντανακλώνται στην αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, που από μήνα σε μήνα διογκώνονται
Μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια επιβολής φορολογικών μέτρων, τα οποία ασφαλώς περιλαμβάνουν χαράτσια, ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα σημειωνόταν όχι απλά υστέρηση φορολογικών εσόδων, αλλά έκρηξη χρεών. Ούτως ή άλλως, από το «κίνημα δεν πληρώνω» πλέον έχουμε περάσει στο «κίνημα δεν έχω να πληρώσω», το οποίο από μέρα σε μέρα γιγαντώνεται, αφού ακόμη και οι πιο συνεπείς πλέον έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμοι.
Αυτό το βλέπουν όλοι. Το αξιοπερίεργο είναι πως ενώ το ξέρουν, επιμένουν στην υπερφορολόγηση, λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εισρεύσουν χρήματα στα δημόσια ταμεία. Ακόμη και αν υπήρχε κάποιος να αμφιβάλλει, όλοι πλέον έχουν πειστεί ότι επιλέχτηκε η επιβολή φόρων και ήταν μία συνειδητή πολιτική επιλογή σε ένα σκεπτικό δημοσιονομικής πειθαρχίας, το οποίο ασφαλώς μπορεί να επιτευχθεί μαζί με τους στόχους, οι πολίτες όμως θα ασφυκτιούν για πολλά χρόνια ακόμη.
Όμως όταν καταγράφεται ότι τα δημόσια ταμεία μέχρι στιγμής διασώζονται χάρη στις κατασχέσεις, ασφαλώς αυτό δεν δημιουργεί συνθήκες ευφορίας, ούτε φυσικά πεποίθησης πως έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα.
Διότι πολύ απλά, αν και οι έκτακτες πηγές εσόδων πηγαίνουν απρόσμενα καλά, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις «οργανικές» – όπως τις χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι της αγοράς – πηγές φορολογικών εσόδων και κυρίως αυτών που συνδέονται άμεσα με την πορεία της οικονομίας, για την οποία μάλιστα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι ανακάμπτει ταχύτατα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πληθαίνουν όσοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, η οποία εξακολουθεί να εξασθενεί. Oι επιπτώσεις της μείωσης αντανακλώνται στην αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, που από μήνα σε μήνα διογκώνονται.
Την ίδια ώρα το 39% του εισοδήματος των ελληνικών οικογενειών με δυο παιδιά και έναν γονέα εργαζόμενο πηγαίνει σε φόρο εισοδήματος και ασφαλιστικές εισφορές. Δηλαδή για κάθε 100 ευρώ εισοδήματος τα 39 ευρώ είναι επιβαρύνσεις χωρίς να υπολογίζεται κανένας έμμεσος φόρος (ΦΠΑ, φόροι κατανάλωσης) ή άλλες επιβαρύνσεις όπως πληρωμή ΕΝΦΙΑ.
Μάλιστα σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση των επιβαρύνσεων οικογενειών με δύο παιδιά στις οποίες εργάζεται ο ένας γονέας. Με λίγα λόγια οι φόροι τρώνε τον παρά… και αυτό αν συνεχιστεί λίγο ακόμη θα μιλάμε για εκτίναξη των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο.
