Οσο το πρόσημο θα είναι αρνητικό στο επίπεδο των επενδύσεων, της ανεργίας, των εισοδημάτων, των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, η κοινωνία θα υποφέρει και τα ρήγματα θα παραμένουν. Ετσι όμως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε ως χώρα για πολύ ακόμη. Δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε φυσικά οι αντοχές στον λαό.
Το πρόβλημα της ανεργίας είναι πλέον διαρθρωτικό. Σ’ αυτό συμφωνούν όλοι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακόμη και σε περιόδους σημαντικής οικονομικής μεγέθυνσης, η ανεργία των νέων στην Ελλάδα ήταν πολύ υψηλή, συστηματικά υψηλότερη του γενικού πληθυσμού και του κοινοτικού μέσου όρου. Πόσο μάλλον σε περίοδο κρίσης σαν αυτή που διέρχεται η χώρα τα τελευταία 8 χρόνια. Για αυτό και σε κάθε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ είτε πρόκειται για 10 θέσεις, είτε για 100 ο αριθμός των συμμετεχόντων ξεπερνάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ
Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να εναποθέτει τις ελπίδες του, σε διαγωνισμούς για εποχικές προσλήψεις, ή σε οκτάμηνα προγράμματα. Μπορεί να παρέχεται μία πρόσκαιρη έστω ανακούφιση σε ανθρώπους που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε ένα μεροκάματο για να ζήσουν αξιοπρεπώς έστω και ένα μικρό διάστημα.
Για αυτό και απαιτούνται αφενός νέες μέθοδοι, ριζικές μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς της αγοράς εργασίας και την οικονομία και αφετέρου άμεσα ουσιαστικά ενεργητικά μέτρα που θα προστατέψουν τους ανέργους και θα δημιουργούν προϋποθέσεις ανάσχεσης της ανεργίας και δημιουργίας νέων θέσεων απασχόλησης.
Και επειδή το πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι μόνο εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό, δεν είναι κακό να αντληθεί εμπειρία και από τις επιτυχημένες πρακτικές σε διεθνές επίπεδο.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος της υποαπασχόλησης και της ανεργίας περνά μέσα από πρωτοβουλίες πιο γενναίες και πιο ουσιαστικές που θα έχουν στο επίκεντρο τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Σε εθνικό πάντως επίπεδο είναι πλέον αυταπόδεικτο ότι είναι καταστροφική η εμμονή στην παράταση της ασκούμενης σκληρής πολιτικής διότι εμποδίζει, όπως έχει αποδειχθεί, την επίτευξη προσδοκιών ανάσχεσης της ύφεσης και μείωσης της ανεργίας ειδικά στην κατηγορία των νέων ανθρώπων όσο και των μακροχρόνιων ανέργων.
Η συνέχιση της λιτότητας και των μεταμνημονιακών πολιτικών που δεν έχουν αναφορά σε ριζικές λύσεις, θα διευρύνει ακόμη περισσότερο, μεταξύ των άλλων, την περιδίνηση της παραγωγής και της κοινωνικής καθίζησης της ελληνικής οικονομίας, για αυτό, παρά τις πρωτοφανείς θυσίες των πολιτών δεν είναι ακόμη ορατά τα σημεία μίας ανάκαμψης.
Οσο το πρόσημο θα είναι αρνητικό στο επίπεδο των επενδύσεων, της ανεργίας, των εισοδημάτων, των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, η κοινωνία θα υποφέρει και τα ρήγματα θα παραμένουν. Ετσι όμως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε ως χώρα για πολύ ακόμη. Δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, ούτε φυσικά οι αντοχές στον λαό.
