Οι συνέπειες της κρίσης είναι ακόμη μεγάλες και μάλιστα έχουν προκαλέσει τεράστια ρήγματα στην ελληνική κοινωνία, με μεγαλύτερο αυτό της ανεργίας, που αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή, μαζί με την έλλειψη ρευστότητας
Oι πρόσκαιρες αναλαμπές στην πορεία της οικονομίας και η αναγνώριση των θυσιών του λαού μόνο στα λόγια δεν προσφέρουν τίποτα, παρά μόνο μία προσωρινή ευφορία.
Με αυτά τα δεδομένα, όμως, ως χώρα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.
Για παράδειγμα, το στέγνωμα της αγοράς από ρευστό είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Το τραπεζικό σύστημα, παρά τις «ενέσεις» που δέχτηκε μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων, παραμένει απρόσιτο για τους επιχειρηματίες, τους μικρομεσαίους και τους αυτοαπασχολούμενους. Την ίδια όμως στιγμή, συνεχίζει να «βομβαρδίζει» τους δανειολήπτες για τα «κόκκινα» δάνεια, είτε πρόκειται για φυσικά πρόσωπα, είτε για επιχειρήσεις. Από την πρώτη ζημιά κοινωνικοποίησε τα χρέη του, αλλά τα κέρδη… κέρδη. Τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας επίσης δικά τους.
Μακριά από σκοπιμότητες, αν κάποιος θέλει να δει τα πράγματα σε μία ορθολογιστική βάση, δεν έχει παρά να παραδεχθεί πως η απασχόληση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια απορρυθμίστηκε με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς, ακόμη και από την ίδια την ελληνική οικονομία.
Και αυτό έχει την εξήγησή του τόσο στο στρεβλό μοντέλο παραγωγικής διαδικασίας που διερχόταν όλη τη χώρα, όσο και στη διαπίστωση πως μόλις ξέσπασε η κρίση, η εύκολη λύση εκ μέρους των επιχειρηματιών ήταν η λήψη μέτρων κατά της εργασίας και των εργαζομένων.
Σε συνδυασμό μάλιστα με το γεγονός ότι η χώρα τα τελευταία τρία χρόνια κάνει ό,τι μπορεί, λόγω ιδεοληψιών, να διώξει τις επενδύσεις, με αποτέλεσμα να καταγράφεται ένα πολύ υψηλό ποσοστό αποεπένδυσης, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κατρακυλήσει η απασχόληση και όχι μόνο.
Διαβάζοντας χθες τις επισημάνσεις γνωστών οικονομικών παραγόντων της χώρας σε ένα διαδικτυακό οικονομικό φόρουμ, με μεγάλη ικανοποίηση διαπίστωσα πως υπάρχουν φωνές που λένε την αλήθεια κατάματα.
Αυτό που κράτησα από τις αναλύσεις τους είναι η κοινή πεποίθησή τους πως η έξοδός μας στις αγορές δεν σημαίνει και το τέλος της κρίσης αν δεν υπάρξουν συνδυαστικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα οδηγούν σε τροχιά ανάπτυξης.
Αίσθηση επίσης μου έκανε ότι απαλλαγμένοι από κάθε έννοια κόστους, μέσα από τις επισημάνσεις τους, στέκονται ιδιαίτερα στα λάθη και τις παραλείψεις, που είχαν ως αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία όλα αυτά τα χρόνια να στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Σε συνδυασμό με τα ημίμετρα που εφαρμόστηκαν με τη μορφή πολιτικών τα τελευταία χρόνια, είναι ηλίου φαεινότερο πως όλες οι πολιτικές προ κρίσης απλά συντηρούσαν μία αρρωστημένη κατάσταση πλασματικής ευμάρειας. Ήρθαν μετά τα μνημόνια… όμως το πρόσημο για την κοινωνία που επλήγη ανεπανόρθωτα είναι αρνητικό.
Για αυτό και ακόμη έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας σε αυτή την περιβόητη μεταμνημονιακή εποχή. Οι συνέπειες της κρίσης είναι ακόμη μεγάλες και μάλιστα έχουν προκαλέσει τεράστια ρήγματα στην ελληνική κοινωνία, με μεγαλύτερο αυτό της ανεργίας, που αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή, μαζί με την έλλειψη ρευστότητας.
