Μπορεί οι ανίερες συμμαχίες να αποτελούν μέρος της στρατηγικής του Αλ. Τσίπρα ενόψει των πολλαπλών καλπών, το απέδειξε άλλωστε κυβερνώντας τρία χρόνια με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, όμως στη συνείδηση των πολιτών και των τοπικών κοινωνιών είναι ήδη ηττημένος
Όλες οι κινήσεις της Κυβέρνησης έχουν μοναδικό γνώμονα το κομματικό συμφέρον. Την βδομάδα που πέρασε, ψήφισε την απλή αναλογική για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αποφάσισε και μετέφερε την ημερομηνία διεξαγωγής των τοπικών και περιφερειακών εκλογών, ώστε να συμπέσουν με τις ευρωεκλογές και «έσπασε» σε τρεις περιφέρειες τη β΄ Αθήνας.
Προφανώς εκτιμά ότι έτσι εξυπηρετούνται οι κομματικές του σκοπιμότητες. Να διεμβολίσει όπου μπορεί με την απλή αναλογική τη δυναμική της ΝΔ, κυρίως όμως του Κινήματος Αλλαγής στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που αποτελεί προνομιακό χώρο για το ΠΑΣΟΚ, μήπως μπορέσει και ο ανύπαρκτος κατά τα άλλα ΣΥΡΙΖΑ να μπει στο παιχνίδι της Αυτοδιοίκησης.
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να το συνειδητοποιήσει κανείς αυτό. Με όχημα δήθεν τις ευρύτερες συμμαχίες, που όμως επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ στήριζε μόνο όταν είχε «συμφέρον» από αυτές και όταν αφορούσαν σε δικά του στελέχη στην πρώτη γραμμή (στον Βόλο και τη Μαγνησία η εμπειρία… τέτοιων συνεργασιών έχει αφήσει το πικρό το αποτύπωμά της, κυρίως ως προς τον κανιβαλισμό που υπέστην παλαιότερα μία πλειάδα στελεχών του προοδευτικού χώρου που δεν αποδέχτηκε στον βωμό της συνεργασίας, την apriori «υποταγή» στους κλειδοκράτορες της τοπικής εξουσίας), ο απώτερος στόχος παραμένει η παρουσία ή η επάνοδος (ανάλογα την περίπτωση) στην εξουσία υπό τον μανδύα του «συνεργαζόμενου».
Έτσι όμως δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ενθαρρύνει και να ενισχύει τη συναλλαγή στις δημοτικές εκλογές αποδυναμώνοντας τους Δήμους και τις Περιφέρειες και απαξιώνοντας παντελώς τον θεσμό της Αυτοδιοίκησης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Γιάννη Μπουτάρη, που είχε υποστηριχθεί από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Έσπευσε προκαταβολικά να τον «καπαρώσει» όπως διάβασα ότι είπε χαρακτηριστικά στέλεχος του ΚΙΝΑΛ, αφού οποιαδήποτε πρόταση του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη θα ήταν εξ ορισμού αποτυχημένη.
Μέσω λοιπόν αυτής της τακτικής, θέλει ουσιαστικά να «κρυφτεί» πίσω από τους υποψήφιους του ΚΙΝΑΛ, ώστε να μη φανεί η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.
Επιπλέον με τη μεταφορά της ημερομηνίας των εκλογών για την Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, το Μαξίμου ποντάρει ότι μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στους ψηφοφόρους, ελπίζοντας να μειώσει τις απώλειες στις κάλπες των εθνικών εκλογών.
Όπερ σημαίνει, πως γνωρίζει από τώρα ότι στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές, ο λαός θα τον τιμωρήσει καταψηφίζοντάς τον.
Η στρατηγική Τσίπρα μπάζει από παντού και επιπλέον στερείται ιδεολογικής νομιμοποίησης. Τα εκλογικά οφέλη που εκτιμά ο ίδιος και το κόμμα του, ότι θα αποκομίσουν εφαρμόζοντας την παραπάνω συλλογιστική, οδηγούν αυτομάτως σε ανίερες και ετερόκλητες συμμαχίες.
Και μπορεί αυτές οι συμμαχίες να αποτελούν μέρος της στρατηγικής του, το απέδειξε άλλωστε κυβερνώντας τρία χρόνια με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, όμως στη συνείδηση των πολιτών και των τοπικών κοινωνιών είναι ήδη ηττημένος.
