Πέρασαν 24 ώρες και κανείς από την Κυβέρνηση δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει δημόσια συγνώμη για το σκλαβοπάζαρο που συντηρείται ακόμη και στο ίδιο το Υπουργείο Εργασίας.
Ένας αλλοδαπός εργαζόμενος έχασε τη ζωή του και ο θάνατός του αποκάλυψε ότι απασχολούνταν ανασφάλιστος. Δεν ήταν ο πρώτος και ασφαλώς δεν είναι ο τελευταίος. Δεκάδες οι περιπτώσεις που συναντάμε καθημερινά με «νοικιασμένους εργαζόμενους», με εργαζόμενους αλά καρτ, με εργαζόμενους ανασφάλιστους και…
Οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες εδώ και χρόνια έχουν αναθέσει σε εργολάβους υπηρεσίες όπως η καθαριότητα.
Αντί να προσλάβουν κανονικά προσωπικό, εναποθέτουν την παραδοσιακή αυτή υπηρεσία σε εργολάβους που πολλές φορές έχει καταγγελθεί ότι μπροστά στο κέρδος που ενδιαφέρονται να έχουν, υποχρεώνουν το προσωπικό που έχουν να απασχολείται σε συνθήκες μεσαίωνα…
Ελάχιστα ένσημα και όχι σε όλους, υπογράφουν για άλλα χρήματα και λαμβάνουν ψίχουλα και εξοντωτικά ωράρια. Καταστάσεις που είναι γνωστές σε όλους, ασχέτως εάν κάνουν τα στραβά μάτια.
Το τραγικό ωστόσο συμβάν με τον Αιγύπτιο εργαζόμενο στο υπουργείο Εργασίας έρχεται να καταδείξει και μία ακόμη πτυχή. Την απίστευτη υποκρισία του ΠΑΣΟΚ.
Ως αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε κυριολεκτικά στα κεραμίδια όταν αποκαλύφθηκε από τα ΜΜΕ ότι ο τότε υπουργός Απασχόλησης Βασίλης Μαγγίνας απασχολούσε ανασφάλιστο Ινδό μετανάστη.
Τώρα που ο Αιγύπτιος σκοτώθηκε Κυριακάτικα την ώρα που καθάριζε ανασφάλιστος το υπουργείο Εργασίας που υποτίθεται είναι αρμόδιο να κυνηγάει τις εργοδοτικές αθλιότητες, καμία κουβέντα. Ούτε μία δημόσια συγνώμη.
Εάν θυμάμαι καλά, τότε ο Υπουργός της Ν.Δ είχε παραιτηθεί. Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές… από πλευράς της σημερινής κυβέρνησης κανείς… δεν ταρακουνήθηκε από τη θέση του.
Όμως και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης -για να μην χαριζόμαστε στα του οίκου μας- διαφορετική μεταχείριση επεφύλαξαν τότε στον κ. Μαγγίνα, διαφορετική σήμερα στην πράσινη υπουργό Λούκα Κατσέλη. Μία απλή αναφορά και ένα κριτικό σχόλιο και έξω από την πόρτα…
Μέχρι φυσικά το επόμενο περιστατικό, που ευχόμαστε φυσικά να μην υπάρχει. Δυστυχώς όμως όσο συνεχίζουν να υπάρχουν θρασύτατοι εργοδότες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος, άλλο τόσο θα υπάρχουν και εργαζόμενοι «θύματα» που σκύβουν το κεφάλι και προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο, δέχονται να εργάζονται χωρίς ασφάλιση, χωρίς μέτρα προστασίας.
Η ασυδοσία έχει ξεφύγει από κάθε όριο. Κάθε κόκκινη γραμμή έχει ξεπεραστεί. Όπως και το θράσος όσων επιμένουν να μας βλέπουν τους εργαζόμενους ως αναλώσιμα υλικά. Χάθηκε ένας… θα βρεθούν άλλοι δέκα. Και ακόμη δεν πιάσαμε πάτο…
