Μπορεί οι μέρες να είναι κατ’ έθιμο γιορτινές, όμως το κλίμα παραμένει περίεργο. Μία καταχνιά και μία ψυχολογία που όσο και εάν προσπαθείς να βρεις αχτίδα ανάτασης δύσκολο πράγμα. Ακόμη και τα παιδιά φέτος, στον καιρό του ΔΝΤ, σε αντίθεση με άλλες φορές «προσγειώθηκαν» απότομα.
Το βλέπει κανείς στα πρόσωπά τους. Είναι συγκρατημένα στις εκφράσεις τους, μαζεμένα στις απαιτήσεις και τα θέλω τους, Φειδωλά… ακόμη και στα γράμματα που έστειλαν στον Αϊ-Βασίλη. Μας πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Βιώνουν τα προβλήματα της οικογένειάς τους, τις περικοπές των δώρων, των παροχών, την αγωνία των γονιών τους για να αντιμετωπίσουν τα έξοδα. Πολλά παιδιά έρχονται αντιμέτωπα καθημερινά με τα προβλήματα που προκαλεί η ανεργία των γονιών τους, η κακή ψυχολογική κατάσταση της οικογένειας, το άγχος, ο εκνευρισμός των γονιών. Υποχρεώθηκαν και αυτά όπως όλοι μας να προσαρμοστούν βίαια σε μια νέα πραγματικότητα. Σκληρή, ανάλγητη, χωρίς προηγούμενο. Προσάρμοσαν λοιπόν στο ελάχιστο και τις επιθυμίες τους στα γράμματά τους στον Άγιο Βασίλη, αφού έχουν ήδη ακούσει από τους γονείς ότι φέτος είναι πιο φτωχοί.
Γροθιά στο στομάχι… τα περισσότερα γράμματα που φέτος εστάλησαν όχι μόνο από μικρά παιδιά αλλά και μεγαλύτερους στο σεβάσμιο γέροντα με την άσπρη γενειάδα. Έστω και έτσι αισθάνθηκαν την ανάγκη τους να εναποθέσουν κάπου τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους. Δεν ζητούν πανάκριβα δώρα, δεν απαιτούν μεγαλεία. Υγεία, ευτυχία και μία δουλειά… Άλλοι πάλι απλά εύχονται τα πράγματα να πάνε καλύτερα.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σου έχουν ψαλιδίσει τις ελπίδες… όπως πάθαμε οι περισσότεροι από εμάς. Μικροί και μεγάλοι, Και άλλες εποχές δυσκολευτήκαμε, ίσως και να δοκιμαστήκαμε σε οικογενειακό και προσωπικό επίπεδο. Είχαμε όμως ελπίδα. Σήμερα και αυτή σε άλλους πολύ σε άλλους λιγότερο έχει εκλείψει. Ή τουλάχιστον δεν την αισθανόμαστε όπως παλιά.
Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί ακόμη και από την ίδια την οικονομική κρίση. Να μην έχεις να περιμένεις τίποτα και να είσαι υποχρεωμένος να υπομένεις -άλλοι με περισσότερη δύναμη, άλλοι με τη λίγη που τους έχει απομείνει- τις δυσκολίες που έρχονται. Είναι σαν να έχεις παραδοθεί πλέον στο άγνωστο και προχωράς με «βάρκα την ελπίδα»…
Αυτή την ελπίδα που πιστεύουμε όλοι ότι θα καταφέρει να μας μεταφέρει… μαζί με το πνεύμα των ημερών ο Αϊ-Βασίλης που μπορεί να μεγαλώσαμε πολύ για να πιστεύουμε ότι υπάρχει, νομίζω ωστόσο ότι περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίος, έστω και ως προσδοκία για να μπορέσουμε να παραμείνουμε όρθιοι και όσο αντέξουμε.
