Τέτοια έξοδος… μόνο με την «έξοδο του Μεσολογγίου» θα μπορούσε να παραλληλιστεί, για αυτό καλό θα είναι να σταματήσουν οι πανηγυρισμοί και να επικρατήσουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις, προτού ξεκινήσει η συζήτηση στη Βουλή και αρχίσουν οι κομπασμοί
Με την κατάθεση του νέου πολυνομοσχεδίου «σκούπα», ή αλλιώς του Μεσοπρόθεσμου 2019 – 2022, έπεσε και το τελευταίο «φύλλο συκής» από την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Διότι δεν είναι δυνατόν οι κύριοι της συγκυβέρνησης να βάζουν ενέχυρο τη δημόσια περιουσία της χώρας, την οποία έχουν προηγουμένως υποθηκεύσει για τα επόμενα 99 χρόνια, και την ίδια στιγμή να επαίρονται ότι η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια.
Τέτοια έξοδος… μόνο με την έξοδο του Μεσολογγίου θα μπορούσε να παραλληλιστεί, για αυτό καλό θα είναι να σταματήσουν οι πανηγυρισμοί και να επικρατήσουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις, προτού ξεκινήσει η συζήτηση στη Βουλή και αρχίσουν οι κομπασμοί, που θα προκαλέσουν εκτός από τη νοημοσύνη μας και το λαϊκό κοινό αίσθημα.
Όσο και να μη θέλουν να το παραδεχτούν οι κυβερνώντες, με τα νέα μέτρα που φέρνουν στη Βουλή προς ψήφιση δένουν ακόμη περισσότερο τη χώρα στη μετά μνημόνιο εποχή.
Σε μια δρακόντεια ρύθμιση, το υπερ-Ταμείο μπαίνει ως αντισυμβαλλόμενος στη δανειακή σύμβαση του 2015, και θα καλείται να αποζημιώνει εκείνο τους δανειστές κάθε φορά που αδυνατεί το Δημόσιο, διάταξη που έρχεται να προστεθεί στο ψαλίδι σε συντάξεις – αφορολόγητο, όπως και στα υπερ-πλεονάσματα, τα οποία οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλούνται να ψηφίσουν για δεύτερη φορά στη Βουλή.
Η μεταμνημονιακή λιτότητα, λοιπόν είναι εδώ. Με το πολυνομοσχέδιο απλά επισφραγίζεται η νέα δύσκολη περίοδος που πρόκειται να ζήσει η χώρα, για να διασφαλίσει ότι θα μπορεί απλά να αναπνέει. Διότι περί αυτού πρόκειται, όταν οι επενδύσεις παραμένουν όχι απλά υποτονικές αλλά ανύπαρκτες, η ανεργία παραμένει σε διψήφια ποσοστά και οι απαιτήσεις των δανειστών για υπερπλεονάσματα ψαλιδίζουν κάθε προσδοκία για γρήγορη ανάκαμψη.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχουν και δεσμεύσεις για φοροελαφρύνσεις. Πράγματι, υπάρχουν και αυτές. Μόνο που ανήκουν στη σφαίρα των μέτρων που θα ισχύσουν αν και εφόσον επιτευχθούν οι στόχοι. Άρα προς το παρόν αποτελούν μόνο υποσχέσεις, οι οποίες εντάσσονται σε καθαρά προεκλογικού χαρακτήρα παροχές, οι οποίες ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουν την τύχη του «προγράμματος Θεσσαλονίκης» ή του μνημονίου που θα καταργούνταν με ένα άρθρο.
Μέχρι στιγμής αυτό που ισχύει είναι ότι για μία ακόμη φορά η κυβέρνηση δίνει γη και ύδωρ στους δανειστές, για να εξασφαλίσει υποτίθεται την «καθαρή έξοδο» που επικαλείται. Τι είδους όμως έξοδος θα είναι αυτή, με τους πολίτες «πιασμένους χειροπόδαρα» και τη δημόσια περιουσία της χώρας ενέχυρο των δανειστών;
