Δεν έχει να κάνει, λοιπόν, με το ποιες και πόσες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν, αλλά πώς γίνεται η διαχείριση αυτού του προσωπικού.
Είναι γνωστό ότι στις δημόσιες υπηρεσίες παρατηρείται, σε ευρεία έκταση, το φαινόμενο της μη ορθολογικής κατανομής του προσωπικού. Αφενός σε ορισμένες επιτελικές υπηρεσίες απασχολείται υπερβολικά μεγάλος αριθμός υπαλλήλων χωρίς αυξημένα τυπικά προσόντα (που είναι όμως απαραίτητα λόγω ότι οι αρμοδιότητες των επιτελικών υπηρεσιών απαιτούν για την άσκησή τους εξειδικευμένο προσωπικό), και αφετέρου σε μη επιτελικές υπηρεσίες παρατηρείται έλλειψη του προσωπικού που είναι αναγκαίο για την καθημερινή διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών. Η πραγματικότητα αυτή πρέπει να αλλάξει με στόχο την αποτελεσματικότερη λειτουργία του κράτους.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αναληφθεί διάφορες πρωτοβουλίες για τη βέλτιστη αξιοποίηση του πολιτικού προσωπικού της δημόσιας διοίκησης με βάση τα προσόντα του, λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία προσλήψεων λόγω της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα, όμως οι πρωτοβουλίες αυτές δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Παρότι υπουργεία, Νομικά Πρόσωπα και ανεξάρτητες αρχές προχώρησαν σε αναλυτική καταγραφή της υφιστάμενης κατάστασης, όσον αφορά τη στελέχωση των υπηρεσιών τους, δηλαδή σε καταγραφή των κλάδων και των ειδικοτήτων που παρουσιάζουν ελλείψεις σε προσωπικό, καθώς και των κλάδων και των ειδικοτήτων που απασχολούν προσωπικό το οποίο δεν αξιοποιείται επαρκώς, τα κενά παραμένουν. Με όποιον κλάδο στο δημόσιο και να μιλήσεις, όλοι αναφέρονται σε κενά, υποστελέχωση και όλοι ζητούν προσλήψεις.
Ελλείψεις στις υπηρεσίες που έρχονται σε άμεση επαφή με τον πολίτη, υποστελέχωση στα νοσοκομεία και γενικότερα στις δομές υγείας, είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα που θέτουν οι αρμόδιοι συνδικαλιστικοί φορείς.
Και όμως, όταν ξέσπασε η κρίση όλοι μιλούσαν για ένα δημόσιο «γίγαντα», που θα έπρεπε να συρρικνωθεί. Ήταν άραγε τόσο μεγάλο το Δημόσιο ή υπήρχε αδυναμία ορθολογικής διαχείρισης του προσωπικού; Σε αυτό το ερώτημα κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά.
Αυτό που ωστόσο είναι ηλίου φαεινότερο είναι ότι υπήρχαν -και υπάρχουν- νευραλγικές υπηρεσίες στις οποίες χρειάζονταν προσλήψεις. Άλλες δε υπηρεσίες γεννήθηκαν όχι από την ανάγκη να καλύψουν ζωτικές ανάγκες της δημόσιας διοίκησης και να εξυπηρετήσουν τους πολίτες, αλλά καθαρά για να εξυπηρετηθούν προσλήψεις ρουσφετολογικού χαρακτήρα με προσωπικό το οποίο κανείς δεν ξέρει το αντικείμενό του, και οι οποίες ουσιαστικά υφίσταται, δυστυχώς, μετά και από 8 χρόνια κρίσης.
Δεν έχει να κάνει λοιπόν με το ποιες και πόσες δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν, αλλά πώς γίνεται η διαχείριση αυτού του προσωπικού. Αν υπήρχε για παράδειγμα καλύτερη διαχείριση του προσωπικού στα νοσοκομεία, αν για παράδειγμα δεν υπήρχαν καθυστερήσεις στις κρίσεις για την πρόσληψη γιατρών μόνιμου προσωπικού, ενδεχομένως σήμερα να μην υπήρχαν αυτά τα προβλήματα. Το ίδιο ισχύει και για άλλες υπηρεσίες στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, και όχι μόνο. Και αυτό οφείλει να το δει άμεσα η ηγεσία του Υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης, αν πράγματι αυτό που λέει περί εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης το εννοεί κιόλας.
