Η πανεργατική απεργία πέρασε σε δεύτερη μοίρα αφού η επίθεση στο βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κυριάρχησε στην επικαιρότητα. Δόθηκε μάχη στα τηλεπαράθυρα …. με συστάσεις δημοσιογράφων και πολιτικών για αυτό που έγινε, με εκτιμήσεις περί φασιστοειδών, τραμπούκων και άλλα τινά… Προφανώς και κανείς δεν επικροτεί την επίθεση στον συγκεκριμένο βουλευτή αλλά και σε κανέναν βουλευτή. Συμφωνούμε με όσους καταδίκασαν το γεγονός και είμαστε σίγουροι ότι με την ίδια θέρμη την επόμενη φορά θα σπεύσουν να καταδικάσουν την ωμή και τυφλή βία… και εναντίον πολιτών όταν ασκείται.
Προκαλεί βέβαια κατάπληξη ότι η είδηση για τους προπηλακισμούς και τον ξυλοδαρμό του βουλευτή ήταν και πάλι «μισή». Η Αθήνα βούιξε χθες και για έναν πασόκο βουλευτή που προχθές δέχτηκε… επίθεση και προπηλακίστηκε από πολίτες. Κανείς δεν το ανέφερε… Ίσως να μην υπήρχε οπτικό υλικό, πολλοί πάντως έσπευσαν να επισημάνουν ότι σκοπίμως δεν έγινε καμία αναφορά. Ευχόμαστε να μην είναι έτσι, διότι διαφορετικά υπάρχει πρόβλημα το οποίο έχουμε ξανά επισημάνει και αφορά κυρίως τα ΜΜΕ και πως διαχειρίζονται την κάθε πληροφορία. Εάν έφτασαν στο σημείο… να παρουσιάζουν ορισμένοι μισές αλήθειες ή επιλεκτικά ορισμένες, το πρόβλημα είναι σοβαρότερο απ’ ότι νομίζουμε και πρέπει να ασχοληθούμε κάποτε με τα του οίκου μας…
Επί της ουσίας τώρα, η προχθεσινή απεργία εξελίχτηκε σε μία μαζική λαική αντίδραση για το πολυνομοσχέδιο έκτρωμα που ψηφίστηκε χαράματα στη Βουλή.
Ανεξαιρέτου ηλικίας εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, υπάλληλοι των 400 και 500 ευρώ, απολυμένοι βγήκαν στους δρόμους για να διατρανώσουν την οργή τους για τα μέτρα που έρχονται να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερα τη ζωή μας.
Όσοι είχαν την υπομονή να παρακολουθήσουν τη συζήτηση στη Βουλή πριν την ψηφοφορία, πραγματικά έκαναν ασκήσεις θάρρους. Κάποιες στιγμές αυτά που ακούγονταν από τους κυβερνητικούς παράγοντες ήταν πράγματι «μνημείο» υποκρισίας. Δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζουν υπουργοί ότι με αυτές τις περικοπές θα σωθεί η οικονομία και θα επέλθει ανάπτυξη. Δεν είναι δυνατόν να αναφέρουν επιχειρήματα που ούτε οι εργοδότες δεν έχουν ακόμη τολμήσει να υποστηρίξουν για να αιτηθούν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Και όμως ανέλαβαν το ρίσκο και το έκαναν.
Μπορεί ενδεχομένως ορισμένοι να ένιωσαν άβολα, αναλογιζόμενοι ίσως το σοσιαλιστικό τους παρελθόν, είναι όμως σίγουρο ότι θα έρθει και πάλι η ώρα που θα κληθούν να το ξανακάνουν, εμπνεόμενοι από τη λογική που προστάζει ότι «η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί». Μόνο που όπως προχθές, έτσι και την επόμενη φορά δεν θα έχουν καμία δικαιολογία.
