Δεν αποτέλεσαν για κανέναν κεραυνό εν αιθρία οι χθεσινές εξελίξεις στο χώρο της ΓΣΕΕ. Η διάσπαση του μετώπου των δυνάμεων που συγκροτούσαν το προεδρείο του ανώτερου συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα ήταν αναμενόμενη μετά τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες με αφορμή τις επιχειρησιακές συμβάσεις.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ με την προσωπική του επιλογή να παραβρεθεί σε συνάντηση με εκπροσώπους των άλλων κοινωνικών εταίρων προσέφερε στις άλλες παρατάξεις το πρόσχημα που έψαχναν τόσο καιρό για να αποχωρήσουν. Γι’ αυτό και η «πρωτοβουλία» του αποτελεί συνδικαλιστικό ατόπημα εκτός από πολιτικό που είναι, διότι εκθέτει μία ολόκληρη παράταξη αυτή που τον ανέδειξε.
Σε μία περίοδο που οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βάλλονται από παντού, οι απαιτήσεις της τρόικας, οι διαθέσεις της κυβέρνησης και οι υποδείξεις των εργοδοτών θέτουν ευθέως ζήτημα αμφισβήτησης και κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, η ΓΣΕΕ διχάζεται και οι παρατάξεις βγάζουν τα εσώψυχά τους, ξεκαθαρίζοντας τους λογαριασμούς τους.
Ό,τι και να πει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ παραμένει έκθετος στα μάτια της κοινής γνώμης και των εργαζομένων. Επίσης και στην παράταξή του, την ΠΑΣΚΕ, που για μία ακόμη φορά εξαιτίας των επιλογών του έρχεται αντιμέτωπη με τους εργαζόμενους αλλά και με την ίδια της την ιστορία.
Δεν είναι δυνατόν και μάλιστα χωρίς καμία εξουσιοδότηση να παρίσταται ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ούτε για αστείο σε μία συνάντηση όπως η επίμαχη που χρησιμοποιήθηκε ποικιλοτρόπως προκειμένου να περάσει η άποψη ότι επήλθε συμφωνία. Έπρεπε να το προβλέψει ο κ. Παναγόπουλος – διότι δεν είναι χθεσινός- ότι δεν έπρεπε να πάει και ότι θα χρησιμοποιούνταν αυτό κατά το δοκούν… Ρίσκαρε και τώρα «εισπράττει» τα επίχειρα.
Το θέμα ωστόσο δεν θα πρέπει να εστιάζεται στο τι έκανε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αλλά τι γίνεται από εδώ και πέρα με το φλέγον ζήτημα των κλαδικών συμβάσεων. Με την κρίση που ξέσπασε χθες στους κόλπους της ΓΣΕΕ, το ψαλίδισμα που ετοιμάζεται πέρασε σε δεύτερη μοίρ,α όταν θα έπρεπε να αποτελεί το μοναδικό θέμα συζήτησης. Εδώ είναι που έχουν πλέον και την κυρίαρχη ευθύνη τα συνδικάτα και οι παρατάξεις. Ας αφήσουν στην άκρη προσωρινά τα όσα τους χωρίζουν με τον Παναγόπουλο και τις τακτικές τους και ας συγκροτήσουν δυναμικό μέτωπο απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν. Ας φροντίσουν να διατηρηθούν οι κλαδικές συμβάσεις, γιατί έτσι θα έχουν μία ευκαιρία να περισώσουν τουλάχιστον την αξιοπρέπειά τους ακόμη και χωρίς αυτόν, εάν κριθεί απαραίτητο. Στο κάτω- κάτω το συνδικαλιστικό κίνημα δεν ήταν ποτέ προσωποπαγές για να γίνει τώρα…
