Ενα ατέλειωτο πινγκ πονγκ στις πλάτες των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα βρίσκεται σε εξέλιξη από προχθές, μόλις ξεκίνησε η περιβόητη συζήτηση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων για τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις.
Οι διαψεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ένας μετά τον άλλον οι κοινωνικοί εταίροι αυτοαναιρούνται και τελικά να δείτε και πάλι που οι δημοσιογράφοι που δημοσιοποίησαν τις πληροφορίες θα πληρώσουν τη νύφη.
Δεν ήξερε πού να κρυφτεί χθες ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ που με μισόλογα προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Το ίδιο και ο ΣΕΒ, ενώ το Υπουργείο Εργασίας φαντάζομαι λόγω φόρτου δουλειάς αυτές τις μέρες με τα νομοσχέδια που πρέπει να προωθηθούν δεν έκρινε απαραίτητο να αποσαφηνίσει κάποια πράγματα. Ίσως και να μην χρειάζεται άλλωστε, αφού από ό,τι δείχνουν τα πράγματα οι περισσότεροι συμφωνούν σε αυτές τις περικοπές, οπότε εμείς οι εργαζόμενοι περισσεύουμε.
Υπάρχουν μάλιστα και ορισμένοι που ευχαρίστως θα έβγαιναν να υπερθεματίσουν, κρατιούνται όμως προς το παρόν προκειμένου να μη χρεωθούν το πολιτικό κόστος.
Όσο πιο γρήγορα οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν ότι σε αυτή τη «μάχη» είναι μόνοι τους, τόσο το καλύτερο. Θα σχεδιάσουν και καλύτερα την αντεπίθεσή τους, αντί να «καπελώνονται» από συνδικαλιστικές ηγεσίες που άλλα λένε τη μία μέρα και άλλα την άλλη, όπως στη ΓΣΕΕ που προφανώς ο κ. Παναγόπουλος κατάλαβε το λάθος του και χθες έσπευσε να ανακρούσει πρύμνα.
Μπροστά στο δίλημμα που θέτουν όλο και συχνότερα πλέον οι εργοδότες ότι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους ή θα τις μεταφέρουν σε άλλες χώρες με μικρότερο κόστος, η απάντηση δεν μπορεί να είναι περικοπή μισθού. Εάν ανοίξει τέτοιος δρόμος και δημιουργηθεί δεδικασμένο, δεν υπάρχει πλέον γυρισμός.
«Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» έλεγαν οι αρχαίοι και δίκιο είχαν. Χρήματα που κόπηκαν δεν επιστρέφονται.
Κεκτημένα που κατακρεουργήθηκαν , χάθηκαν κιόλας. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και ας μη βαυκαλίζονται ορισμένοι, θέλοντας να «χρυσώσουν» το χάπι για τα επόμενα δύσκολα που έρχονται.
Υποχωρεί ο εργαζόμενος μέχρι εκεί όμως που τουλάχιστον δεν υποθηκεύει το μέλλον το δικό του αλλά και των επόμενων μετά από αυτόν.
Τα μέτρα που προτείνονται παραπέμπουν ευθέως σε εργασιακό μεσαίωνα. Αυτό είναι άλλωστε αυταπόδεικτο από το καθημερινό δελτίο εργατικών διαφορών στις κατά τόπους Επιθεωρήσεις Εργασίας. Καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας και πλήρης απορρύθμιση. Τις τελευταίες μέρες παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Όσοι εκουσίως ή ακούσια συνηγορούν, θα έρθει η ώρα που θα πληρώσουν το λογαριασμό. Το θέμα είναι να μην τον πληρώσουμε όλοι μαζί. Εκτός και εάν ως εργαζόμενοι πλέον έχουμε αποδεχτεί ότι ο Πάγκαλος είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε…».
