Επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Αυτό ζητά ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών. Οι μάσκες έπεσαν!!! και μάλιστα ενώπιον του αρμοδίου Υπουργού Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που αντί να καταγγείλει το θράσος του ΣΕΒ και να αποχωρήσει παρέμεινε και νομιμοποίησε τον εργασιακό όλεθρο που έρχεται.
Εργασία ξανά και Σάββατο με παράλληλη χορήγηση συμπληρωματικής ανάπαυσης, καθώς και συμψηφισμό των υπερωριών με μείωση του ωραρίου εργασίας σε ορίζοντα τετραμήνου, με σκοπό «την άρση των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα»… πρότεινε ο κ. Δασκαλόπουλος, που επίσης απαιτεί τη μείωση κατά 50% (από 8% σε 4%) του ποσοστού των προσλήψεων που καλύπτεται υποχρεωτικά από ειδικές κατηγορίες εργαζομένων (άτομα με ειδικές ανάγκες, πολύτεκνους κ.ά.), την αναθεώρηση της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, καθώς και τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
Μόνο το βιολογικό μας αφανισμό δεν έχουν ακόμη ζητήσει οι εργοδότες. Γιατί όμως να μη συμπεριφέρονται έτσι; Τους έκοψε μήπως κανείς τη φόρα; Συνομιλητές με την τρόικα, συνομιλητές με την Κυβέρνηση, αισθάνονται προφανώς ότι συγκυβερνούν. Σε λίγο θα ζητήσουν και να νομοθετούν μαζί με τους βουλευτές, έτσι ώστε να μην τους ξεφεύγει καμία παράγραφος και κανένας αστερίσκος… και βγούνε ζημιωμένοι.
Όλα για όλα για να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα. Η σπουδή πρωτοφανής. Εάν ήταν να περάσει κανένα νομοσχέδιο που θα διασφάλιζε το μέλλον των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, κανείς δεν θα είχε τόση πρεμούρα.
Τώρα τρέχουν όλοι να αναζητήσουν την κοινή φόρμουλα που θα ικανοποιεί τους βιομηχάνους και γενικότερα τους εργοδότες. Έχουν άλλωστε τη διακριτική ευχέρεια να απειλούν όποτε θέλουν την Κυβέρνηση: Ή λαμβάνονται μέτρα που θα τους ευνοούν ή παίρνουν τις επιχειρήσεις τους και φεύγουν… για άλλες πολιτείες. Αυτό είναι το δίλημμα που μπαίνει επιτακτικά κάθε φορά και έτσι… ο ΣΕΒ έχει το θράσος να προτείνει αυτά που προτείνει.
Ωσεί παρών θα πρέπει μάλλον να ήταν ο κ. Χρυσοχοΐδης, διότι δεν τον ακούσαμε και δεν μάθαμε να αντέδρασε σε όλα αυτά. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου. Ανήκει άλλωστε στους υπουργούς εκείνους που έχουν «προσδεθεί» στο άρμα του μνημονίου και μαζί με ορισμένους άλλους επιχειρεί και αυτός να σώσει τη χώρα, αδιαφορώντας για την τέφρα και τα αποκαΐδια που θα αφήσει πίσω της μία τέτοια σκληρή πολιτική.
Αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες υπερβαίνουν πράγματι τα εσκαμμένα. Κάποτε εάν τα ακούγαμε θα θεωρούσαμε ότι κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας. Τώρα βαίνουν προς υλοποίηση και απορώ πώς ακόμη οι πολίτες παραμένουν στα σπίτια τους, αναπαυμένοι στον καναπέ τους. Τι περιμένουν;
