Για την άρση ωστόσο αυτών των αδιεξόδων και την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, η κυβέρνηση οφείλει να καταστρώσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, διαφορετικά δεύτερη ευκαιρία δεν θα έχουμε.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μόνιμα θέματα συζήτησης είναι το πώς μπορούν να έρθουν επενδύσεις στη χώρα και πώς θα εκσυγχρονίσουμε τον δημόσιο τομέα.
Από τα λόγια ωστόσο μέχρι την πράξη υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Τόσο για το θέμα των επενδύσεων, όσο και για τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Και να ξεκινήσουμε από το δεύτερο. Το έχουμε επισημάνει και άλλες φορές. Δεν χρειαζόμασταν -εάν θέλετε- καν μνημόνια για να προχωρήσουμε στην επανασύσταση της δημόσιας διοίκησης. Επιβαλλόταν ούτως ή άλλως. Ακόμη όμως έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Το συνειδητοποιεί αυτό κανείς στην καθημερινή πρακτική δημοσίων υπηρεσιών που έρχονται σε άμεση επαφή με τον πολίτη. Πόσο μάλλον σε υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με θέματα επενδύσεων, διαχείρισης κονδυλίων και κατανομής των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
Εάν για να λειτουργήσει αυτός ο μηχανισμός, χρειάζεται ο ενδιαφερόμενος να περιμένει το λιγότερο από έξι μήνες έως έναν χρόνο, για να διεκπεραιώσει μία σοβαρή επένδυση, τι να σου κάνουν και τα ευρωπαϊκά προγράμματα και ο νέος Αναπτυξιακός νόμος…
Είσαι χαμένος από χέρι, αφού ο χρόνος είναι χρήμα… Ευκαιρίες δίνονται, χρηματοδοτικά εργαλεία υπάρχουν, και διαρκώς θα ανοίγονται νέες πηγές οικονομικής ενίσχυσης.
Σκοπός είναι να ξέρει η χώρα πού θέλει να τα διαθέσει και με τι στόχευση. Ειδάλλως κάθε φορά η επίκλησή τους θα δημιουργεί μία φρούδα ελπίδα ότι κάτι πάει να γίνει, ενώ η χώρα θα παραμένει καθηλωμένη, βλέποντας τις ευκαιρίες να περνούν ανεκμετάλλευτες.
Οι επικρατέστερες αντιλήψεις για τις επενδύσεις είναι δύο, αλλά συγκρουόμενες μεταξύ τους.
Η μία λέει ότι οι επενδυτές θα έρθουν αρκεί να μειώσουμε λίγο τους φόρους, αυτό όμως ενδέχεται να δημιουργήσει δημοσιονομικό κενό, το οποίο οι δανειστές θα ζητήσουν και πάλι να καλύψουν με μαθηματική ακρίβεια, γεγονός που θα σημάνει περαιτέρω μείωση συντάξεων, μισθών, επιδομάτων και γενικά παροχών και υπηρεσιών του κράτους προς τους πολίτες, κάτι που οδηγεί σε πολιτικό αδιέξοδο. Η δεύτερη άποψη ισχυρίζεται ότι οι επενδύσεις θα έρθουν γιατί είμαστε «μαγαζί γωνία», οπότε η μείωση των φόρων μπορεί να περιμένει, κάτι που δεν υπακούει σε καμία από τις εφαρμοσμένες και αποδεκτές οικονομικές θεωρίες και πρακτικές, και φυσικά οδηγεί σε οικονομικό αδιέξοδο.
Για την άρση ωστόσο αυτών των αδιεξόδων και την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, η κυβέρνηση οφείλει να καταστρώσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης. Χιλιοειπωμένη διαπίστωση, που από μόνη της ωστόσο δεν αρκεί για να κινητοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις, που θέλουν αλλά και μπορούν να βοηθήσουν προς την κατεύθυνση, να υπάρξει επενδυτική πολιτική στη χώρα. Χρειάζεται εθνικό σχέδιο δράσης, διαφορετικά δεύτερη ευκαιρία δεν θα έχουμε.
