Τελικά ο πρόεδρος της Ν.Δ αρέσκεται στην επαναστατική γυμναστική. Η αντιμνημονιακή σημαία που έχει σηκώσει εδώ και ένα χρόνο και ειδικότερα εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών έγινε «χαρτοπόλεμος» σε ένα 24ωρο, μόλις βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με την τρόικα προχθές.
«Μούγκα στην στρούγκα» ο Αντώνης Σαμαράς, υπέστειλε τη σημαία. Στη συνάντηση περίπου μιάμισης ώρας που έγινε στο νεοκλασικό της Ρηγίλλης, όπως διαβάζω στις εφημερίδες, εν αντιθέσει με τους υψηλούς τόνους που χρησιμοποιεί στις δημόσιες εμφανίσεις του, ήταν αρκετά ήπιος και μετριοπαθής. Επέλεξε το χαμηλό προφίλ… αδειάζοντας ουσιαστικά ακόμη και στενούς συνεργάτες του, που μέχρι προχθές είχαν βγει στα κεραμίδια… για το ΔΝΤ και το μνημόνιο, καλώντας τους πάντες να κάνουν επανάσταση.
Μπορεί να επεσήμανε τις ενστάσεις του για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο προκειμένου να διασωθεί η ελληνική οικονομία, δεν ήταν όμως όπως άλλες φορές ισοπεδωτικός. Και αυτό διότι όπως λένε οι πληροφορίες έχει δεσμευθεί και ο ίδιος, πως αν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση «θα σεβαστεί την υπογραφή της παρούσας ελληνικής κυβέρνησης».
Σοκ και δέος… για όσους είχαν παραμυθιαστεί ότι μπορεί η Ν.Δ να βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο ή να ανακάμψει την οικονομία μέσα σε ένα χρόνο, όπως εντέχνως υποστήριζαν ορισμένα παπαγαλάκια τους τελευταίους μήνες. Διότι ακόμη και ο πιο ανυποψίαστος, ακούγοντας τις δηλώσεις Σαμαρά, συνειδητοποίησε ότι ο πρόεδρος της ΝΔ δεν απέφυγε να εμφανιστεί μετωπικός, τυχαία. Πήρε το μήνυμα ότι έτσι… δεν γίνεται. Ή έχεις σοβαρή πρόταση και την παρουσιάζεις και πείθεις ή διαφορετικά με εμπόριο ελπίδας και κούφιες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα δεν μπορείς να πας μακριά.
Δεν είναι δυνατόν να ακολουθεί πολιτική εσωτερικού και εξωτερικού. Στο εσωτερικό βρίζουμε το μνημόνιο και στο εξωτερικό… κάνουμε την πάπια. Και με τον «αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ» δεν είναι δυνατόν η Ν.Δ να θεωρηθεί μία σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση, όπως θέλει να πιστεύει, που μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάκαμψης για να γίνει κάποια στιγμή εν δυνάμει Κυβέρνηση.
Είναι τουλάχιστον υποκρισία να τάσσεται η Ν.Δ υπέρ της ταχύτερης και πιο τολμηρής δημοσιονομικής εξυγίανσης, υπέρ της μείωσης και του εξορθολογισμού του δημόσιου τομέα, και την ίδια στιγμή να υποκρίνεται ότι αρνείται να αποδεχθεί απολύσεις. Τη «διγλωσσία» αυτή πληρώνει, γι’ αυτό και δεν μπορεί να πείσει ότι διαθέτει εναλλακτική αξιόπιστη πρόταση εξουσίας. Όπως αντίστοιχα το ΠΑΣΟΚ πληρώνει την κυβέρνηση που βαφτίζει την ώθηση των 2/3 του ελληνικού λαού στη φτώχεια, στην ανέχεια και στον ευτελισμό, πολιτική εξυγίανσης της οικονομίας.
