Οι περισσότεροι δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έφταναν στο σημείο να ζούνε από τις διανομές τροφίμων, ούτε φυσικά ότι θα κινδύνευαν να μείνουν στον δρόμο χωρίς σπίτι, διότι αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο ή γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις ΔΕΚΟ.
Η είδηση ότι μία τετραμελής οικογένεια συμπολιτών κινδυνεύει να ξεσπιτωθεί, αποτελεί γροθιά στο στομάχι της τοπικής κοινωνίας. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που διαβάζουμε ή φιλοξενούμε αντίστοιχα ρεπορτάζ, όμως κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά.
Η κρίση δυστυχώς έχει γονατίσει ένα μεγάλο αριθμό οικογενειών, που όχι μόνο αδυνατούν να πληρώσουν μισθώματα και να έχουν θέρμανση, αλλά στερούνται ακόμη και το φαγητό.
Oκτώ χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στο καθεστώς των μνημονίων, οι συνθήκες διαβίωσης για τους περισσότερους πολίτες έχουν επιδεινωθεί.
Μπορεί τα χρήματα των δανειστών όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τα μνημόνια να απέτρεψαν τη χρεοκοπία, ωστόσο οι πολιτικές λιτότητας που συνόδευσαν τα προγράμματα διάσωσης βοήθησαν να βαθύνει η ύφεση και να διευρυνθεί σε μεγάλα επίπεδα η φτώχεια.
Οι τελευταίες έρευνες έχουν καταγράψει πως πάνω από το 75% των νοικοκυριών, αυτή την 8ετία έχουν δει τα εισοδήματά τους να μειώνονται. Την ίδια στιγμή, το ένα τρίτο των νοικοκυριών έχει τουλάχιστον ένα μέλος άνεργο και το 40% δήλωσε ότι έχει περιορίσει τα έξοδα για φαγητό.
Σύμφωνα με τον Συνήγορο του Πολίτη, διαρκώς αυξανόμενος είναι ο αριθμός των πολιτών που δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.
Τα στοιχεία αυτά γίνονται ευκολότερα αντιληπτά σε μέρη όπως το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δ. Βόλου ή το «Δος Ημίν» του Αγίου Νικολάου, όπου δεκάδες πολίτες περιμένουν τη σειρά τους για να παραλάβουν τα τρόφιμα που τους αντιστοιχούν. Είναι δικαιούχοι καθώς ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με εισοδήματα κάτω των 370 ευρώ τον μήνα ή και χωρίς εισόδημα.
Οι περισσότεροι δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έφταναν στο σημείο να ζούνε από τις διανομές τροφίμων, ούτε φυσικά ότι θα κινδύνευαν να μείνουν στον δρόμο χωρίς σπίτι, διότι αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο ή γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις ΔΕΚΟ.
«Φυτοζωούμε. Απλώς υπάρχουμε», ακούς να λένε πολλοί από τους «σύγχρονους άθλιους» της κρίσης, που δεν ελπίζουν ότι θα καλυτερεύσει η κατάσταση. Ακόμη και αν τα πράγματα δεν είναι έτσι, ακόμη και αν κάπου στο βάθος του τούνελ, αχνοφαίνεται ένα φως, μέχρι να φωτίσει τις δικές τους τις ζωές, να ζεστάνει τα σπίτια τους και να γεμίσει το τραπέζι τους με ένα πιάτο φαγητό, θα περάσει πολύς καιρός.
Και ευτυχώς που υπάρχει αναπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και της εθελοντικής προσφοράς, και έτσι ανακουφίζονται πυκνά-συχνά αρκετοί αναξιοπαθούντες. Όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση η τετραμελής οικογένεια του συμπολίτη άνεργου Βολιώτη, που αφού χτύπησε πολλές πόρτες τελικά κατέληξε στην Εκκλησία εκλιπαρώντας για βοήθεια. Η συνδρομή της εκκλησίας, του δήμου και των ιδιωτών, θα βοηθήσει την οικογένεια να στεγαστεί σε ένα ασφαλές περιβάλλον, και ας ελπίσουμε να είναι η τελευταία που ταλανίζεται σε αυτή την κρίση.
