Πρώτα ήταν οι απολυμένοι στον Κανάκη, μετά της ΜΕΤΚΑ και της ΒΙΟΣΩΛ, αργότερα ήρθαν και οι απολύσεις στον Κιολεΐδη, μετά στη ΜΕΛΚΑ και την ΒΜΤΕ και τώρα 130 εργαζόμενοι της ΚΟΝΤΙ που είναι σε διαθεσιμότητα και από αυτούς ενδεχομένως οι 60… οσονούπω να δούνε την πόρτα της εξόδου, αφού η εταιρία προειδοποιεί με ομαδικές απολύσεις, έχοντας μάλιστα προαναγγείλει και πλαφόν!!!
Ο Βόλος σταδιακά αρχίζει να θυμίζει μέρες της δεκαετίας του ’90, της αποβιομηχάνισης και της ανεργίας. Δεν είμαι ακόμη σίγουρη εάν αυτό οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση και το μνημόνιο, όπως ενδεχομένως να πιστεύουν πολλοί, θεωρώ ωστόσο βέβαιο ότι η κρίση αυτή «προσφέρεται» ώστε οι επιχειρήσεις πιο εύκολα να ξεφορτωθούν προσωπικό, ευκαιρίας δοθείσης…
Δεν πρόκειται να πρωτοτυπήσει κανείς διαπιστώνοντας ότι η κατάσταση είναι δύσκολη. Θα γίνει μάλιστα από ό,τι δείχνουν τα πράγματα δυσκολότερη, εάν δεν ληφθούν μέτρα και εάν δεν υπάρξει αντίδραση τέτοια που να επιβάλλει την εφαρμογή πολιτικών που θα αντιμετωπίζουν τη δύσκολη αυτή κατάσταση.
Το πρόβλημα είναι μεγάλο και δεν προσφέρεται ούτε για λαϊκισμό, ούτε για ανέξοδη κριτική και ούτε φυσικά για προεκλογική εκμετάλλευση- μιας και βρισκόμαστε και σε προεκλογική περίοδο- με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Το σωματείο της ΚΟΝΤΙ βλέποντας το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων και αφού εξήντλησε πραγματικά κάθε περιθώριο διαλόγου με την εταιρία, σε συνεργασία με το Εργατικό Κέντρο Βόλου που καθημερινά βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων σε εργοστάσια που επικρατεί αναβρασμός, διοργανώνουν συλλαλητήριο στην Πλατεία Ελευθερίας. Στόχος τους και σωστά όχι μόνο να καταγγείλουν τις απολύσεις και την τακτική των εργοδοτών αλλά και να προτείνουν λύσεις για την άρση του αδιεξόδου. Από τη δυναμική του συλλαλητηρίου θα εξαρτηθούν πολλά. Αυτό πρέπει να έχουν στο νου τους οι εργαζόμενοι. Αυτοί που είναι τα πραγματικά θύματα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας που βρήκε… πόρτα ανοιχτή στην κρίση και πατάει πάνω στα εργασιακά δικαιώματα, καταστρατηγώντας πολλές φορές ακόμη και αυτό το αγαθό της εργασίας. Γι’ αυτό και όλοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να σκεφτούν ως εν δυνάμει άνεργοι, για να είναι στην πρώτη γραμμή σε αυτό το συλλαλητήριο και να μην επιτρέψουν σε κανέναν να καπελώσει το δικό τους αγώνα με πλειοδοσίες υποσχέσεων, εμπόριο ελπίδας ή ισοπεδωτικές εκτιμήσεις που κάνουν το γκρίζο πιο μαύρο και από το σκοτάδι, ποντάροντας σθεναρά στην άσχημη ψυχολογία που ούτως ή άλλως έχει αυτός που χάνει τη δουλειά του. Οι καιροί ου μενετοί…
