Οταν οι Ελληνες υποχρεώνονται να ψαλιδίσουν τα όνειρά τους και να ενταφιάσουν τις φιλοδοξίες τους, διότι δεν έχουν τη δυνατότητα να ανοίξουν τα φτερά τους, η γεύση είναι πικρή
«Το αφεντικό τρελάθηκε… και ξεπουλάει» θυμίζει τις τελευταίες μέρες η γαλαντομία της κυβέρνησης που μοιράζει αφειδώς χρήμα. Τη μία οι επιστροφές από τις παράνομες παρακρατήσεις του ΕΟΠΥΥ, την άλλη κοινωνικό μέρισμα και την τρίτη εφάπαξ επίδομα σε νέους ανέργους μέχρι 24χρόνων.
Μα τι έγινε ξαφνικά, αναρωτιέται ο πολίτης. Άνοιξαν οι ουρανοί και βρέχει λεφτά; Ασφαλώς και όχι, πρόκειται απλώς για χρήματα που προέρχονται από τον ιδρώτα μας και τις ματωμένες θυσίες μας, που το επιστρέφει η κυβέρνηση από το υπερπλεόνασμα, όχι ανάπτυξης αλλά υπερφορολόγησης.
Μπορεί το Μαξίμου να το βαπτίζει «παντεσπάνι» ή όπως αλλιώς θέλει, η αλήθεια ωστόσο είναι πως πρόκειται για χρήματα που η προέλευσή τους λίγο πολύ είναι γνωστή. Φοροχαράτσια ψηφισμένα ελέω μνημονίων. Άσε που μπήκαν από τη μία τσέπη και θα βγούνε εν ριπή οφθαλμού από την άλλη μέχρι τέλος του μήνα. ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας, δόσεις δανείων, δόσεις ρυθμίσεων θα βγούμε και χρεωμένοι από πάνω.
Όσα κοινωνικά μερίσματα και να μοιραστούν, όσα εφάπαξ επιδόματα και να καταβληθούν, όσες επιστροφές για παράνομες παρακρατήσεις και να γίνουν, όσο αυτά τα χρήματα δεν θα προέρχονται από θετικό πρόσημο ανάπτυξης και ανάκαμψης, θα πηγαίνουν στον «κουβά».
Όταν οι Ελληνες υποχρεώνονται να ψαλιδίσουν τα όνειρά τους και να ενταφιάσουν τις φιλοδοξίες τους, διότι δεν έχουν τη δυνατότητα να ανοίξουν τα φτερά τους, η γεύση είναι πικρή.
Είναι χιλιάδες πλέον οι άνθρωποι, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, που θέλοντας και μη μαθαίνουν από νωρίς να κάνουν εκπτώσεις στα «θέλω» τους και να τα προσαρμόζουν στα δεδομένα της κρίσης. Θα μου πείτε: Τώρα συμβαίνει αυτό; Όχι, είναι διαχρονική αλήθεια ότι κάποιοι, πάντα, είχαν λιγότερες ευκαιρίες, ωστόσο, πλέον έχει πάρει μαζικές διαστάσεις και εξελίσσεται σε μία ακόμη απόδειξη της συνολικής ήττας σε ό,τι αφορά τη στάση μας απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές που συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Έχουμε δυστυχώς αποδεχθεί ότι εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά θα τρέφονται στα σχολικά συσσίτια, αποδεχόμαστε ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι, κάθε χρόνο, δεν θα ακολουθούν τα όνειρά τους, αλλά τους υπό συνεχή συρρίκνωση οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Έχουμε αποδεχθεί τον γείτονα να είναι πένητας και άνεργος. Και όχι μόνο αποδεχόμαστε, πια, αλλά πολλοί θεωρούμε φυσική εξέλιξη αυτό τον ορυμαγδό.
Κι όμως. Είμαι βέβαιη. Μια χώρα που περιορίζει τόσο αυτά που θέλουν οι πολίτες της, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Είναι σίγουρο πως ακόμη και αν φύγει από τα μνημόνια, δεν πρόκειται ποτέ να αναδιατάξει τις δυνάμεις της προς όφελος του κοινού συμφέροντος. Θα στηρίζεται πάντα σε πήλινα πόδια και θα αρκείται στα απολύτως αυτονόητα. Αυτά που σπεύδει να εκμεταλλευθεί πολιτικά η σημερινή κυβέρνηση, τρέφοντας αυταπάτες ότι μπορεί να κοροϊδέψει τον λαό.
