Η ενδοοικογενειακή βία, με την ένταση που έρχεται πλέον στο προσκήνιο, είναι ένα άκρως πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο, και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί
Το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών είναι μεγάλο και ήταν ανέκαθεν έτσι – εδράζεται στις άνισες σχέσεις των δύο φύλων και διαιωνίζεται κυρίως από την κοινωνική ανοχή, που «επιτρέπει» σιωπηρά την άσκηση της έμφυλης βίας. Η διαφορά από άλλες εποχές είναι ότι πλέον έχει αρχίσει να αντιμετωπίζεται ως δημόσιο πρόβλημα και όχι ιδιωτικό, ένα αίτημα του γυναικείου κινήματος από την αρχή της δημιουργίας του στην Ελλάδα, και ως εκ τούτου να αποκαλύπτεται το μέγεθός του. Tα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα μόλις πριν από λίγες μέρες η Γενική Γραμματεία Ισότητας για την κακοποίηση των γυναικών, είναι πράγματι αποκαλυπτικά.
Το ζήτημα της κακοποίησης των γυναικών από τους εργοδότες, τους συζύγους, τους εραστές, τους αδελφούς ή τον πατέρα, δεν είναι μόνον ένα «γυναικείο θέμα» αλλά έχει ευρύτερες προεκτάσεις ψυχολογικές, ιατρικές, νομικές και κοινωνιολογικές.
Απαιτεί τη συνεργασία των γυναικείων οργανώσεων και όλων των κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων που έρχονται σε επαφή με τους δράστες και τα θύματα κακοποίησης, αλλά και την ευαισθητοποίηση του κοινού πάνω στα θέματα βίας γενικότερα.
Πόσο μάλλον όταν η ένταση της κρίσης μετά από μία οκταετία μνημονίων έχει δυστυχώς οδηγήσει σε περαιτέρω αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και σε αποδιοργάνωση της κοινωνικής ζωής της χώρας μας, καθώς βιώνουμε μία κρίση χωρίς προηγούμενο. Κρίση οικονομική, ανθρωπιστική, κρίση αξιών, κρίση κοινωνική.
Μία κρίση που σηματοδοτείται από την πιο ωμή και βίαιη προσαρμογή σε μία νέα οικονομική πραγματικότητα που περιλαμβάνει την κατάκτηση και τη λεηλασία του δημοσίου πλούτου, την απάνθρωπη μεταχείριση των αδυνάμων και των ανυπεράσπιστων πολιτών.
Αυτό πού επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως η αναγκαία λύση για να σωθεί η χώρα από τη χρεωκοπία και να προχωρήσει με σταθερά βήματα στην ανάκαμψη, δυστυχώς συνεπαγόταν επί της ουσίας, πρωτόγνωρες και τρομερές αλλαγές εις βάρος της κοινωνίας.
Κυριάρχησε η σκληρή μονεταριστική πολιτική που εφαρμόζεται με αμείωτη ένταση, οξύνοντας τις ανισότητες των φύλων στην αγορά εργασίας, στην οικογένεια και στην πολιτική ζωή. Τα ποσοστά ανεργίας των γυναικών αυξήθηκαν ραγδαία, η εξάρτησή τους από συζύγους και πατεράδες εντείνεται.
Η βία που βιώνουν οι γυναίκες διογκώνεται και εκφράζεται τόσο με μορφές που ήδη γνωρίζουμε όσο και με νέες. Και ενώ αυτά συμβαίνουν γύρω μας, στο κοντινό ή και στο μακρινό κοινωνικό περιβάλλον μας, οι δημόσιες πολιτικές και παρεμβάσεις αντί να πολλαπλασιάζονται φαίνεται ότι υποβαθμίζονται δραστικά, για πρώτη φορά μετά την ίδρυση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων το 1984.
Και αυτό με άλλοθι την οικονομική κρίση, παρότι λεφτά (κοινοτικά) υπάρχουν και τα οποία αν δεν απορροφηθούν χάνονται!
Όμως η ενδοοικογενειακή βία, με την ένταση που έρχεται πλέον στο προσκήνιο, είναι ένα άκρως πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο. Και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.
