Οποιος παρακολούθησε την προχθεσινή σύσκεψη στο ΕΚΒ για τα προβλήματα στο εργοστάσιο της ΚΟΝΤΙ αποχώρησε σίγουρα πιο μελαγχολικός. Για όσους δε θυμούνται την δεκαετία του ’90 δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το κλίμα… μυρίζει επιστροφή στο παρελθόν. Οι απολύσεις σε ημερήσια διάταξη και ένα νέο μοντέλο εργασίας που νομιμοποιείται σταδιακά, καταστρατηγώντας όμως ουσιαστικά βασικά εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων.
Ο κλάδος του μετάλλου φαίνεται πλέον καθαρά ότι είναι από τους πρώτους που πλήττονται βάναυσα από την οικονομική κρίση.
Τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η ΠΟΕΜ είναι πράγματι εφιαλτικά καθώς μεγάλες επιχειρήσεις μεταλλουργίας επικαλούνται προβλήματα και
δυστυχώς αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση με μείωση της παραγωγής, ομαδικές απολύσεις και διαθεσιμότητα.
Πάγωσε το ακροατήριο ακούγοντας προχθές τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας να λέει ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που προκειμένου να υποχρεωθούν να εργαστούν με το σύστημα της εκ περιτροπής εργασίας και να λαμβάνουν 450 ευρώ το μήνα, προτιμούν να απολυθούν διότι από το ταμείο ανεργίας θα εξασφαλίσουν ένα 100ευρο παραπάνω.
Μέχρι πρότινος αυτές οι επιχειρήσεις ενίσχυαν διαρκώς τα κέρδη τους και φυσικά δεν τα μοιράζονταν με τους εργαζόμενους. Σήμερα όμως όχι απλά επιχειρούν, επιβάλλουν κιόλας η χασούρα να είναι στη μέση…
Την ίδια ώρα όμως προβληματίζει και η στάση των εργαζομένων που εξαιτίας του φόβου της απόλυσης διστάζουν να αντιδράσουν. Διστάζουν ακόμη και να συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο που γίνεται για να βρεθεί λύση στο πρόβλημά τους. Ανταποκρίθηκαν προχθές οι φορείς και έδωσαν το παρών στη σύσκεψη που συγκάλεσαν σωματείο και ΕΚΒ, απουσίαζαν όμως οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Ο φόβος… πλέον έχει φωλιάσει για τα καλά στους εργασιακούς χώρους και χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να νικηθεί.
Οφείλουν όμως να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι μόνο πολλοί μαζί μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και να υποχρεώσουν και τους φορείς είτε τοπικά είτε σε κεντρικό επίπεδο να σκύψουν πάνω στο πρόβλημά τους.
Το δικαίωμα στην δουλειά δεν περιορίζεται μόνο στο καθαρά βιοποριστικό πρόβλημα αλλά και στον αγώνα για το δικαίωμα ισχυρής παρουσίας στο κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι δυνατόν η οικονομική κρίση αυτομάτως να μετασχηματίζεται από τις επιχειρήσεις, σε κρίση της μισθωτής εργασίας με συνέπεια τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες και το μοίρασμα της ανεργίας.
Ο πλούτος των επιχειρήσεων πρέπει να είναι κοινωνικά χρήσιμος και να στηρίζει αντί να επιδεινώνει τους ήδη πολύ επιβαρυμένους κοινωνικούς δείκτες. Στο κάτω κάτω η οικονομία οφείλει να είναι στη διάθεση των εργαζομένων και όχι οι εργαζόμενοι στη διάθεση της οικονομίας.
