Κάθε μέρα που περνάει διαπιστώνω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να θέσουν μία κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην υποκρισία, το ψέμα και τον εμπαιγμό, με την πραγματικότητα και την αλήθεια.
Ποια είναι όμως αυτή η κόκκινη γραμμή; Μέχρι πού φτάνει και πώς ξεπερνιέται; Ερώτημα στο οποίο προσωπικά δεν έχω βρει απάντηση, όπως φαντάζομαι και όσοι διαβάσουν αυτές τις λίγες γραμμές.
Με τόσα που ακούμε κάθε μέρα, έχουμε πλέον χάσει το μπούσουλα για το τι είναι αλήθεια και το τι ψέμα, μέχρι πού φτάνει ο εμπαιγμός.
Βομβαρδιζόμαστε με τόσες πληροφορίες, έχουμε πλέον τόση ενημέρωση, που εάν μη τι άλλο δύσκολα μπορούμε πλέον να ξεχωρίσουμε τι ισχύει και τι όχι. Έμπλεξαν τις γραμμές τους πολιτικοί, ΜΜΕ και πολίτες και το σκηνικό που συνθέτει σήμερα την ελληνική πραγματικότητα παραπέμπει περισσότερο σε Βαβέλ παρά σε νορμάλ καταστάσεις.
Με τσιτάτες εκφράσεις και φευγάτα συνθήματα που αποτελούν το «κύριο μενού» πλέον των πολιτικών μας στην καθημερινή φρασεολογία τους όπως επιτάσσει η επικοινωνία, στέλνουν το δικό τους μήνυμα Δεν ξέρω ωστόσο εάν βρίσκουν αποδέκτες.
Άκουγα προχθές τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά να ζητάει από τους πολίτες να γυρίσουν την πλάτη στην Ελλάδα της κατάθλιψης και του lexotanyl και αναρωτιόμουνα, γι’ αυτή την κατάσταση ο κ. Σαμαράς και η παράταξή του δεν έχουν ευθύνη; Φυσικά, και μάλιστα πολύ μεγάλη. Τόση που πράγματι όταν τους ακούς να το παίζουν «λωτοφάγοι» αναρωτιέσαι, άδικα τα παίρνει ο κόσμος τα lexotanyl;
Χωρίς φυσικά καμία διάθεση ίσων αποστάσεων το ίδιο ισχύει και για τη σημερινή Κυβέρνηση όταν ακούει κανείς είτε τον πρωθυπουργό είτε τον κ. Ραγκούση μπροστά στην ανάγκη να τονώσουν το ηθικό του λαού… να διαβεβαιώνουν ότι οι καλύτερες μέρες έφτασαν και η κρίση ξεπεράστηκε. Στα λογιστικά τους κιτάπια μπορεί, στα ελληνικά σπίτια και στις τσέπες μας ζει και βασιλεύει.
To βλέπει κανείς κάθε μέρα στην αγορά, όπου υπάρχουν καταστήματα που δεν κάνουν καν σεφτέ. Το αντιλαμβάνεται στο βενζινάδικο, όπου τα περισσότερα ρεζερβουάρ… γεμίζουν προσωρινά με 5 και 10 ευρώ. Το συνειδητοποιεί πηγαίνοντας στο μάρκετ, αφού το περιβόητο πλέον καλάθι της νοικοκυράς… παραμένει μισοάδειο.
Καλή λοιπόν η συνθηματολογία και οι έξυπνες ατάκες των αρχηγών, μόνο που δεν λύνουν τα προβλήματα. Και εάν συνεχίσουμε έτσι είναι σίγουρο ότι θα χρειαζόμαστε όλοι μόνο lexotanyl. Και χωρίς να ακούμε καν συνθήματα… Απλά για να ξεχάσουμε αυτά που μας συμβαίνουν.
