Χρειάστηκε να ξεκληριστεί μία οικογένεια ολόκληρη, να χαθούν αγγελούδια και νέοι άνθρωποι, για να ασχοληθεί η επίσημη Πολιτεία με το πολύπαθο έργο του δρόμου Λάρισας – Τρικάλων.
Και όσο και να θέλει κανείς να αποφύγει την κριτική… μόνο και μόνο όσα ακούγονται τις δύο τελευταίες μέρες ένθεν κακείθεν για απόδοση πολιτικών αλλά και άλλων ευθυνών αποτελούν μία μεγάλη υποκρισία. Υποκρισία για αυτούς που κυβερνούσαν μέχρι χθες και δεν φρόντισαν το έργο να τελειώσει νωρίτερα, υποκρισία όμως και για αυτούς που κυβερνούν σήμερα… και έρχονται εκ των υστέρων είτε οι ίδιοι είτε δια των κρατικών εκπροσώπων τους να διαβεβαιώσουν ότι τώρα οι εναπομείνασες εργολαβίες θα δημοπρατηθούν.
Όταν έχουν χαθεί τόσες ψυχές όλα αυτά ακούγονται κακόγουστα τουλάχιστον. Διότι έπρεπε οι αρμόδιοι να έχουν πιέσει νωρίτερα. Δεν είναι δικαιολογία πάντα η γραφειοκρατία και οι ενστάσεις των εργοληπτικών εταιριών… Αυτές πάντα υπήρχαν. Ας αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο επιτέλους για τα δημόσια έργα πριν θρηνήσουμε και άλλα θύματα.
Κάθε φορά μετά από ένα τραγικό δυστύχημα ακούμε τις ίδιες διαβεβαιώσεις. Τις ίδιες καθησυχαστικές δεσμεύσεις μέχρι να έρθει το επόμενο τραγικό δυστύχημα για να ψάχνουμε και πάλι τις ευθύνες.
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι εάν δεν υπήρχαν οι αντιπολιτευτικές βολές… ίσως ακόμη να βρισκόμασταν στα σκοτάδια για τα ακριβή χρονοδιαγράμματα του έργου ή για τις καθυστερήσεις που σημειώθηκαν και για ποιο λόγο. Πάντα άλλωστε ως πολίτες εκ των υστέρων μαθαίνουμε τα περισσότερα. Πρέπει πρώτα να προκύψει το κακό… για να σημάνει συναγερμός.
Όσο όμως ενοχλεί η εκ των υστέρων παραδοχή των καθυστερήσεων, άλλο τόσο ενοχλεί και η μη παραδοχή της αναποτελεσματικότητας εκ μέρους των τοπικών φορέων του Νομού Τρικάλων που υποτίθεται παρακολουθούσαν την πορεία του έργου.
Δεν είναι δυνατόν από τον Δεκέμβριο του 2009 που διαπιστώθηκε ότι το έργο είναι προβληματικό οι διαδικασίες να σέρνονται, να έχουμε φτάσει στα τέλη Σεπτεμβρίου και να βρισκόμαστε ουσιαστικά στο ίδιο σημείο.
Όπως δεν είναι δυνατόν από τον Απρίλιο του 2006 που υπογράφηκε η σύμβαση του έργου περί άλλων να τυρβάζουν όλοι. Βουλευτές της περιοχής, Περιφέρεια Θεσσαλίας, Νομαρχαίοι και δημαρχαίοι…
Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, ας ελπίσουμε τουλάχιστον να είναι η τελευταία. Εάν και η πρόσφατη ιστορία των αρμοδίων υπηρεσιών δεν εγγυάται καθόλου για αυτό. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που χάθηκαν τόσα παιδιά στα Τέμπη, όμως ακόμη… το έργο κινείται με ρυθμούς χελώνας. Και τότε εκτός από τα «κροκοδείλια δάκρυα» είχαμε καταναλώσει δεκάδες σελίδες εφημερίδων να καταγράφουμε τον πόνο, την πίκρα αλλά και τις καθησυχαστικές δεσμεύσεις των αρμοδίων. Από τον ίδιο δρόμο «καρμανιόλα» όμως ταξιδεύουμε ακόμη σήμερα. Τυχαίο;
