Εκρηκτικό εξακολουθεί να είναι το κλίμα στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ για το μέτρο της περαίωσης.
Παρά τη αυστηρή προειδοποίηση του Γιώργου Παπανδρέου προς κάθε κατεύθυνση ότι πρέπει να επικεντρωθούν όλοι στη δουλειά τους, και χθες κάποιοι βουλευτές κινήθηκαν σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος.
Η περαίωση «είναι ένα άδικο μέτρο που στέλνει ένα κακό μήνυμα για τους συνεπείς φορολογούμενους» λένε όσοι διαφωνούν.
Η κυβέρνηση βέβαια δεν φοβάται ανταρσία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου και γι’ αυτό, όπως διευκρινίστηκε, δεν τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας.
Οπότε ο κάθε καλόπιστος πολίτης δικαίως αναρωτιέται, προς τι τόσος ντόρος; Μόνο και μόνο για να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας όσοι διαφωνούν;
Θα τους βγάζαμε περισσότερο το καπέλο, εάν πράγματι -αφού πιστεύουν ότι είναι τόσο άδικο το μέτρο- πάσχιζαν να αλλάξουν το γενικό πλαίσιο του νομοσχεδίου ή εάν τελικά το καταψήφιζαν και αναλάμβαναν το θάρρος της γνώμης τους ή και ακόμη της διαφωνίας τους.
Η στάση που κρατούν τώρα παραπέμπει περισσότερο σε παλαιοκομματική τακτική της δεκαετίας του ’80.
Τότε που βουλευτές αποδέχονταν να παίξουν το ρόλο του «κυματοθραύστη» προκειμένου να μη διαρραγεί η πολιτική ενότητα της Κυβέρνησης, φώναζαν- φώναζαν και όταν έρχονταν η ώρα ψήφιζαν και μετά «πουλούσαν» την επαναστατικότητά τους στους ψηφοφόρους τους.
Μόνο που πλέον το εκλογικό σώμα δεν τρώει κουτόχορτο. Όταν διαφωνείς, δεν κάνεις «θόρυβο» στα τηλεοπτικά παράθυρα… Φροντίζεις να δώσει τη μάχη μέσα στα θεσμικά όργανα και εάν δεν εισακουστείς… έρχεται η ώρα των αποφάσεων. Και «παπάς και ζευγάς» δεν γίνεται. Ή όπως έλεγε ο λαός παλαιότερα «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ» δεν είναι δυνατόν να πάει κανείς πολιτικός μακριά.
Οι πολίτες έχουν αποδείξει το τελευταίο διάστημα ότι προκρίνουν τις φωνές που μπορεί μεν να ακούγονται αιρετικές. αλλά τουλάχιστον δεν σπεύδουν να αυτοαναιρεθούν λέγοντας άλλα σήμερα και άλλα αύριο. Επιλέγουν πολλές φορές ακόμη και την πολιτική μοναξιά. αρκεί να υποστηρίξουν την άποψή τους μόνο και μόνο για να μην χαρακτηριστούν… όπως οι πολλοί.
Όπως και να ‘χει, σε κάθε δύσκολο νομοσχέδιο βλέπουμε την ίδια εικόνα. Και οι νόμοι να ψηφίζονται… και ορισμένοι κυβερνητικοί βουλευτές να παρουσιάζονται ως… θεματοφύλακες του λαϊκού δικαίου. Στα λόγια φυσικά… γιατί στην πράξη έχουν φροντίσει να «καταπιούν» την δήθεν πίκρα τους στο βωμό της «καραμέλας» που προβάρουν όλο και συχνότερα περί υπευθυνότητας και ανάγκης να σωθεί η χώρα. Εάν είναι όμως έτσι οι σωτήρες… πώς είναι όσοι θέλουν το κακό μας;
