Την πολιτική «πονάει κεφάλι… κόβει κεφάλι» ακολουθεί το Υπουργείο Υγείας χωρίς καμία διάκριση και αγνοώντας προφανώς ότι πάνω από όλα η Υγεία είναι δημόσιο αγαθό.
Πριν από δεκαπέντε μέρες ο νέος υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος σε επίσκεψή του σε δημόσιο νοσοκομείο διαπίστωσε ότι οι αλλοδαποί δεν πληρώνουν εξέταστρα σε αντίθεση με τους γηγενείς, και προκειμένου να διορθώσει τη συγκεκριμένη στρέβλωση αποφάσισε ότι θα πρέπει να πληρώνουν όλοι χωρίς καμία διάκριση.
Το θέμα προκάλεσε αντιδράσεις με αποτέλεσμα οι νοσοκομειακοί γιατροί να δηλώσουν ευθαρσώς ότι θα αγνοήσουν την εγκύκλιο του υπουργού Υγείας και δεν θα ζητούν την καταβολή εξέταστρου τριών ευρώ από τους επισκέπτες των Εξωτερικών Ιατρείων και των Κέντρων Υγείας.
"Οι νοσοκομειακοί γιατροί δηλώνουν ευθαρσώς ότι όπως αγνόησαν πριν 10 χρόνια την εγκύκλιο Αλέκου Παπαδόπουλου, η οποία τελικά περιέπεσε σε αχρηστία, έτσι θα αγνοήσουν και την εγκύκλιο του κ. Λοβέρδου και θα εξετάζουν όλους τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη υπηρεσιών υγείας χωρίς να ζητούν κανένα πιστοποιητικό, καμιά ταυτότητα και καμιά καταβολή χρημάτων", αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση που αναμένεται να προσθέσει νέους πονοκεφάλους στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου.
Βρίσκεται αντιμέτωπη ουσιαστικά με τις ίδιες τις δεσμεύσεις της.
Από τη μία επικαλείται τη δημόσια υγεία και από τη άλλη τα χαράτσια δίνουν και παίρνουν… έστω και των λίγων ευρώ. Ανοίγει ένα νέο μέτωπο, αφού ουσιαστικά τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε επιχειρήσεις, που αντί να παρέχουν δημόσιες υπηρεσίες υγείας, θα προσφέρουν υπηρεσίες που θα πληρώνονται όχι μόνο από τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά και από τους ίδιους τους ασθενείς.
Από τη μία τα ολοήμερα νοσοκομεία που ουσιαστικά αφορούν σε επέκταση των σημερινών ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων και από την άλλη η καταβολή εξέταστρων από όλους ανεξαιρέτως.
Πώς συμβιβάζεται με όλα αυτά η κοινωνική ασφάλιση και η δημόσια υγεία είναι ένα άλλο θέμα, πολύ σοβαρό, ωστόσο απάντηση κανείς δεν πρόκειται να πάρει, αφού το κέρδος και η εισπρακτική διάθεση του Υπουργείου Υγείας λειτουργεί ουσιαστικά ως κίνητρο για τέτοιου είδους αποφάσεις.
Και έτσι η δημόσια και δωρεάν υγεία αντί να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για τους εργαζόμενους σταδιακά μετατρέπεται σε ακόμη έναν πονοκέφαλο για τον οικογενειακό κορβανά.
Εάν δεν ξεσηκωθούν οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι και αυτό το μέτρο θα περάσει όπως τόσα άλλα. Εκτός όμως από τους άμεσα θιγόμενους, υπάρχουν και οι συνδικαλιστικοί φορείς που έχουν χρέος να εκφράσουν τη διαφωνία τους δυνατά και να απαιτήσουν από το Υπουργείο να υποχωρήσει από τις αρχικές του σκέψεις. Σε τελική ανάλυση η Υγεία είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους χωρίς διακρίσεις.
