Η επίκληση ότι ο κάθε κλάδος έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται και να κινητοποιείται αρκεί να μη θίγονται άλλες κοινωνικές ομάδες, τελικά, όσα χρόνια και να περάσουν, είναι απλώς προσχηματική. Αποτελεί ένα άλλοθι, για τον απλούστατο λόγο, ότι από οποιαδήποτε απεργία θίγονται και άλλοι εκτός από τους ίδιους τους απεργούς.
Όταν οι αγρότες έκλειναν τους δρόμους, θίγονταν οι φορτηγατζήδες, οι ξενοδόχοι, οι επαγγελματίες, οι επιχειρήσεις.
Όταν κινητοποιήθηκαν οι βενζινοπώλες, θίχτηκαν οι αυτοκινητιστές και το ευρύτερο καταναλωτικό κοινό.
Όταν απεργήσουν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, θίγονται οι καταναλωτές λόγω διακοπών ρεύματος, όταν κινητοποιούνται οι ναυτεργάτες επίσης, όταν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα το ίδιο και έπεται συνέχεια.
Το κόστος πάντα κάποιους βαραίνει. Άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο. Γι’ αυτό και κάθε φορά αναμοχλεύεται η επίκληση της βλάβης του κοινωνικού συνόλου.
Μόνο που αυτή τη φορά η κυβέρνηση προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, θέλοντας να διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση ότι είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στις αλλαγές που έχει αποφασίσει ή υπαγορεύτηκαν από την τρόικα.
Όπερ σημαίνει ότι και σε επόμενες κινητοποιήσεις δεν θα είναι διόλου περίεργο να δούμε αντίστοιχες αποφάσεις πολιτικής επιστράτευσης και επίταξης με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία.
Μετά ειδικά το χθεσινό «διθύραμβο» της Καθημερινής στην πρώτη σελίδα, που χαιρετίζει «την πρώτη από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους κυβέρνηση φελελευθέρων αντιλήψεων της πλέον προωθημένης ή ακραίας μορφής», που ταυτόχρονα μαστιγώνει τη Νέα Δημοκρατία με εξαίρεση την τριετή πρωθυπουργία Μητσοτάκη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πού πάει το πράγμα.
Όσοι δεν το κατάλαβαν, κακώς. Η κυβέρνηση ακολουθεί συνειδητά μία συγκεκριμένη πολιτική, πιστεύοντας ότι αυτές οι αλλαγές πρέπει να γίνουν τώρα. Έστω και με βίαιο τρόπο, έστω και εάν χρειαστεί να «ματώσουν» ορισμένοι κλάδοι. Έπονται πλέον συμβολαιογράφοι, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες. Σε έναν ενιαίο νόμο, όπως λένε οι πληροφορίες, για να μην υπάρξει περιθώριο αντίδρασης. Οι παραπάνω επαγγελματίες γνωρίζουν τις προθέσεις της κυβέρνησης. Δεν ξέρω εάν έχουν το σθένος να αντισταθούν και πώς. Θα το δείξει το επόμενο διάστημα. Αυτό που ωστόσο μένει προς στιγμή είναι το αίσθημα του κοινωνικού αυτοματισμού. Είναι εδώ και μας έχει κυριεύσει κατά κράτος. Όλοι εναντίον όλων και όποιος αντέξει. Πότε με τον «τσαμπουκά», πότε με τη δύναμη του μικροφώνου και της πένας, ο καθένας από τη θέση που βρίσκεται και ανάλογα με το τι πρεσβεύει, θα «ρίχνουμε νερό στο μύλο» της κυβέρνησης, μέχρι αποκαμωμένοι να παραδοθούμε ολοκληρωτικά.
